Την τρίτη Παρασκευή της Μεγάλης Σαρακοστής ψάλλεται η Γ΄ στάση των Χαιρετισμών. Ακούγονται οι επόμενοι 6 Οίκοι. Αυτοί αναφέρονται βέβαια στην Παναγία μας, αλλά τώρα φανερώνονται και δοξολογούνται οι χάρες της και υμνείται η ενανθρώπηση του Χριστού. Σ΄ αυτούς τους Οίκους, όπως και τους 6 τελευταίους, τα θεολογικά και δογματικά νοήματα είναι δυσκολότερα.
Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ᾿ αὐτοῦ γενομένοις· ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός, καὶ φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἦν, ἄφθορον· ἵνα τὸ θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν αὐτήν, βοῶντες·
Χαῖρε, τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας· χαῖρε, τὸ στέφος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα· χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τὸν βίον ἐμφαίνουσα.
Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί· χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ᾿ οὗ σκέπονται πολλοί.
Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγὸν πλανωμένοις· χαῖρε, ἀπογεννῶσα λυτρωτὴν αἰχμαλώτοις.
Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις· χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις.
Χαῖρε, στολὴ τῶν γυμνῶν παῤῥησίας· χαῖρε, στοργὴ πάντα πόθον νικῶσα.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες· διὰ τοῦτο γὰρ ὁὑψηλὸς Θεός, ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος, τοὺς αὐτῷ βοῶντας· Ἀλληλούϊα.
Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε· καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα·
Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα· χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.
Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα· χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.
Χαῖρε, ὄχημα πανάγιον τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ· χαῖρε, οἴκημα πανάριστον τοῦ ἐπὶ τῶν Σεραφείμ.
Χαῖρε, ἡ τἀναντία εἰς ταὐτὸἀγαγοῦσα· χαῖρε, ἡ παρθενίαν καὶ λοχείαν ζευγνῦσα.
Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐλύθη παράβασις! χαῖρε δι᾿ ἧς ἠνοίχθη Παράδεισος.
Χαῖρε, ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ Βασιλείας· χαῖρε, ἐλπὶς ἀγαθῶν αἰωνίων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων, κατεπλάγη τὸ μέγα, τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον· τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον· ἡμῖν μὲν συνδιάγοντα, ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα.
Ῥήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους, ὁρῶμεν ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε· ἀποροῦσι γὰρ λέγειν τό, πῶς καὶ Παρθένος μένεις, καὶ τεκεῖν ἴσχυσας· ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς βοῶμεν·
Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον· χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.
Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα· χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.
Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί· χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.
Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὰς πλοκὰς διασπῶσα· χαῖρε, τῶν ἁλιέων τὰς σαγήνας πληροῦσα.
Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα· χαῖρε, πολλοὺς ἐν γνώσει φωτίζουσα.
Χαῖρε, ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι· χαῖρε, λιμὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Σῶσαι θέλων τὸν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων Κοσμήτωρ, πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε· καὶ ποιμὴν ὑπάρχων ὡς Θεός, δι᾿ ἡμᾶς ἐφάνη καθ᾿ ἡμᾶς ἄνθρωπος· ὁμοίῳ γὰρ τὸ ὅμοιον καλέσας, ὡς Θεὸς ἀκούει· Ἀλληλούϊα.
O Κτίστης μάς αποκάλυψε νέο κόσμο και τον φανέρωσε σε μας, τα κτίσματά του, καθώς σαν βλαστός γεννήθηκε από την Παρθένο, φυλάγοντάς την άφθορη. Αυτό το θαύμα βλέποντας, ας την υμνήσουμε: Είσαι το άνθος που δεν άγγιξε η φθορά, το ένδοξο στεφάνι της εγκράτειας, το λαμπρό προμήνυμα της Ανάστασης, η φανέρωση της αγγελικής ζωής. Είσαι το δέντρο με τους γλυκούς καρπούς, από το οποίο τρέφονται οι πιστοί και κάτω από τα πλατύφυλλα κλαδιά σου βρίσκουν πολλοί προστασία. Γι΄ αυτούς που περιπλανιούνται στο σκοτάδι έφερες οδηγό και γέννησες τον λυτρωτή των αιχμάλωτων στα πάθη τους. Παρακαλείς θερμά τον δίκαιο Κριτή, που συγχωρεί ό,τι φταίξαμε και δίνεις στολή θάρρους κι ελπίδας σε μας, τους γυμνούς, καθώς η στοργή σου νικά κάθε ανθρώπινο πόθο.
Παράξενη Γέννηση αντικρίσαμε. Γι΄ αυτό η σκέψη μας ας στραφεί στον ουρανό και να απομακρυνθεί από τα γήινα και φθαρτά. Γι΄ αυτό ο άφθαστος Θεός έγινε ταπεινός άνθρωπος· επειδή θέλει να ανεβάσει ψηλά, κοντά σ΄ Αυτόν, αυτούς που ψάλλουν:
Πώς να περιγράψουμε τον Λόγο του Θεού; Ενώ κατέβηκε στη γη, δεν έλειψε από τον ουρανό. Ήταν θεϊκή συγκατάβαση η παρουσία του εδώ, δεν πήγε σ΄ άλλον τόπο. Κι η Θεοτόκος που τον γέννησε, τέτοια ακούει: Μέσα σου χώρεσε ο Θεός, ο οποίος πουθενά δεν χωράει κι έγινες μυστική πόρτα της γέννας του Χριστού. Οι άπιστοι ακούνε για σένα με δυσπιστία, αλλά οι πιστοί, χωρίς κανέναν λογισμό αμφιβολίας, καυχιούνται για σένα. Έγινες ιερό άρμα και καταστόλιστο παλάτι για Εκείνον που έχει θρόνο του τα Σεραφείμ και πετάει στα φτερά των Χερουβίμ. Δύο αντίθετα έγιναν ένα, Θεός και άνθρωπος μαζί. Με σένα η Εύα λύθηκε από τα δεσμά και με τη χάρη σου άνοιξε παράδεισος. Εσύ είσαι το κλειδί της βασιλείας του Χριστού και γι΄ αυτό σε σένα στηρίζεται η ελπίδα μας να απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά.
Με την ενανθρώπησή σου, Κύριε, ένιωσαν κατάπληξη τα τάγμα των Αγγέλων, επειδή έβλεπαν τον απρόσιτο Θεό να γίνεται άνθρωπος προσιτός σε όλους, που ζει μαζί μας κι ανάμεσά μας και ως Θεός ακούει:
Βλέπουμε επιδέξιους κι εύγλωττους ρήτορες να στέκουν μπροστά σου άφωνοι, όπως τα ψάρια. Η γλώσσα τους είναι δεμένη και δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς γέννησες, ενώ είσαι αγνή και άφθορη. Όμως για μας αυτό αποτελεί θαυμαστό μυστήριο, γι΄ αυτό και η πίστη μας μιλάει: Χαίρε, εσύ που δέχτηκες τη σοφία του Θεού και κρατάς μέσα σου την πρόνοιά Του ως θησαυρό. Κάνεις να φαίνονται χωρίς καμιά σοφία οι άπιστοι φιλόσοφοι και φανερώνεις ότι είναι ανόητοι αυτοί που μπορούν και μιλούν με τέχνη. Οι σοφοί δάσκαλοι έγιναν σαν τα μωρά κι οι δημιουργοί των μύθων έχασαν τη ζωντάνια τους. Σχίζεις τα πυκνά δίχτυα των Αθηναίων ειδωλολατρών και γεμίζεις με πιστούς τα δίχτυα των ψαράδων. Απ΄ το βαθύ σκοτάδι της άγνοιας μας τραβάς, φωτίζοντάς μας με το φως της γνώσης. Για όσους θέλουν να σωθούν είσαι το άγκιστρο απ΄ όπου μπορούν να πιαστούνε και να φθάσουν στο φιλόξενο λιμάνι σου.
Ο ποιητής και δημιουργός όλου του κόσμου ήρθε με τη δική του θέληση εδώ, για να σώσει τον κόσμο. Κι ενώ ήταν βοσκός μας, ως Θεός που είναι, για χάρη μας έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς, για να καλέσει στον δρόμο Του, ο όμοιος τον όμοιο.
