ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ Κ.Κ ΚΟΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2019

ΚΟΣΜΑΣ

Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Προς τον ιερόν κλήρον, τις μοναστικές αδελφότητες και τον ευσεβή λαό της καθ’ ημάς θεοσώστου Ιεράς Μητροπόλεως.

«Κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου…» (Αποκ. Γ 11).....

Η προτροπή αυτή, είναι προτροπή του Αγίου Πνεύματος προς τον Επίσκοπο της Φιλαδελφείας και περιέχεται στο τρίτο (Γ ) κεφάλαιο του Ιερού βιβλίου της Αποκαλύψεως. Προτρέπει, το Πανάγιο Πνεύμα, τον Επίσκοπο να διαφυλάξη θερμή, ακεραία και αμόλυντη την πίστι του. Κράτα καλά την πίστι που έχεις, για να μην πάρη κανείς το στεφάνι σου και την ανταμοιβή των αγώνων σου.

Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, η προτροπή αυτή είναι κατ’εξοχήν επίκαιρη, αξιοπρόσεκτη και σωτήρια για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Μιλάει και στον καθένα μας το Πανάγιο Πνεύμα: Χριστιανέ της συγχρόνου εποχής, «κράτει ο έχεις…». Μένε στις επάλξεις του ορθοδόξου αγώνος σου. Κράτησε καλά, δυναμικά στο νου και την καρδιά σου, την ορθόδοξη αλήθεια και πίστι, κράτησέ την καθαρή, αμόλυντη, ακαινοτόμητη και ζέουσα. Φύλαξέ την ως κόρη οφθαλμού, γιατί υπάρχει κίνδυνος μεγάλος, να σου την μολύνουν, να την αλλοιώσουν, να την παραχαράξουν και συ να χάσης τη σωστή πορεία για τη σωτηρία σου.

Η ορθόδοξη άλήθεια, η ορθοδοξία μας, αγαπητοί, είναι μοναδικός θησαυρός, ουράνιος, θείος. Δεν την εφεύρε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος. Την απεκάλυψε Αυτός ο Σαρκωθείς Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, ο Ένας της Αγ. Τριάδος, την εδίδαξε στον κόσμο και την επικύρωσε με το Πανάγιο Αίμα της σταυρικής Του θυσίας, για να έχει αιώνιο, απρόσβλητο και ακατάλυτο κύρος. Αυτή την αλήθεια, όπως την προσέφερε ο Κύριος, την εκήρυξαν οι θεοκήρυκες Απόστολοι, την κατηγλάϊσαν οι Άγιοι Πατέρες και οι Ομολογητές με τη μαρτυρική τους ομολογία, την εστερέωσαν οι μάρτυρες και νεομάρτυρες με το αγιασμένο αίμα τους.

Όλοι τους, με την υπακοή, το σεβασμό και την πιστότητα στο λόγο της Αγ. Γραφής, χωρίς εγωισμούς και παρεμβάσεις, διετήρησαν μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας και παρέδωσαν σε μας, την αποκαλυφθείσα, την σώζουσα αλήθεια, ακριβή, τελεία, καθαρή, αγνή, ανόθευτη, ακαινοτόμητη, απηλλαγμένη από πλάνες και αιρετικές δοξασίες. Οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας με πολύ φόβο, ταπείνωσι και προσευχή, και όχι με τις πυγολαμπίδες της εγωιστικής φιλοσοφικής και κοσμικής σκέψεως, διαχειρίστηκαν την αλήθεια του θεοπνεύστου Ευαγγελίου. Απόδειξις η ομολογία της Ζ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ημείς κατά πάντα των θεοφόρων Πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες, κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία, μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν». Αυτό έγινε και γίνεται πάντοτε στην μόνη εν κόσμω Εκκλησία, την ορθόδοξο Εκκλησία μας.

Ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος ομολογεί: «Η πίστις μου είναι αυτή την οποία ήκουσα από τα θεία λόγια, την οποία εδιδάχθην παρά των αγίων Πατέρων… την πίστι αυτή δεν θα παύσω να διδάσκω. Μαζί της εγεννήθηκα και με αυτήν “συναπέρχομαι” της παρούσης ζωής…».

Και ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ υπογραμμίζει: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι αυτή με την Εκκλησία όλων των εποχών και μάλιστα με την πρώτην Εκκλησίαν…».

Κάθε θησαυρός, όμως, έχει εχθρούς φοβερούς, διατρέχει κινδύνους μεγάλους από άρπαγες, κλέπτες, ληστές.

Μελετώντας την αιματοβαμμένη πορεία της ορθοδόξου Εκκλησίας μας, βλέπουμε τους εκάστοτε «λύκους βαρείς», τους ασπόνδους εχθρούς της ορθοδόξου αληθείας, δια της οποίας ο άρχων του κόσμου θέλει να ματαιώσει τη σωτηρία μας.

Ιουδαίοι, Αρειανοί, Πνευματομάχοι, Μονοφυσίτες, Εικονομάχοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Χιλιαστές, Παπικοί, Ουνίτες, Προτεστάντες, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί, και τόσοι άλλοι, «ως λέοντες ωρυόμενοι», πάντοτε και σήμερα, διακονούντες τον αρχέκακο δράκοντα, ροκανίζουν νύκτα και ημέρα το άγιο δένδρο της Ορθοδοξίας μας. Σ’ αυτούς όλους να προσθέσουμε τον νεοεποχίτικο εχθρό της ορθοδόξου αληθείας και πίστεως, την παναίρεσι του Οικουμενισμού. Με κάθε τρόπο ο Οικουμενισμός σήμερα, με σκοτεινές δυνάμεις, ύπουλα και φανερά, με αλλοίωσι των θεσμών, των αιωνίων αληθειών, αλλά και με διωγμούς ακόμη, πολεμεί τη θεότητα του Χριστού μας και θέλει να θέση το όνομα του Αναστάντος Κυρίου και Θεού μας ανάμεσα στα ονόματα των ψευτοθεών του κόσμου. Απόδειξι η αλλοίωσι του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία της Ορθοδόξου Ελλάδος μας.

Άγαπητοί αδελφοί, τη φωνή του αγίου Πνεύματος ας την ακούσουμε καλά σήμερα, που γιορτάζει η μεγάλη μας μητέρα, η Ορθόδοξος Εκκλησία μας. «Κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου…».

Ο Απ. Παύλος γράφοντας στον μαθητή του Απόστολο Τιμόθεο, που ήταν Επίσκοπος Εφέσσου, τον προτρέπει: «Ω Τιμόθεε την παρακαταθήκην φύλαξον…». «Παιδί μου Τιμόθεε, φύλαξε καλά την αλήθεια του Ευαγγελίου, που μας εμπιστεύθηκε ο Κύριος ως πολύτιμο θησαυρό και απόφευγε τους κούφιους και ματαίους λόγους, που βεβηλώνουν και νοθεύουν την αλήθεια» (Α  Τιμ. στ 20).

Τη φωνή της μητέρας μας ορθοδόξου Εκκλησίας ας ακούσουμε σήμερα και μεις.

Την μεταφέρουν σε μας οι Άγιοι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι ομολογητές, οι μάρτυρες, οι νεομάρτυρες.

Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σταθήτε άγρυπνοι στις επάλξεις. Κρατάτε, φυλάξτε αυτό που έχετε, το θησαυρό της ορθοδόξου αληθείας. Μόνο με την αδαμαντίνη ορθόδοξο αλήθεια, θα επιτύχουμε τη σωτηρία μας.

Εφρύαξαν οι πολέμιοι του Χριστού μας. Εφρύαξαν τα χωρίς Χριστό έθνη. Θέλουν να ξεριζώσουν την ορθοδοξία από τις καρδιές μας. Θέλουν να κάνουν άθρησκη την Ελλάδα μας. Την Ελλάδα των Πατέρων, των οσίων, των μαρτύρων, των νεομαρτύρων, των ηρώων των θαυμάτων.

Κρατείστε την ορθοδοξία ζωντανή και καθαρή, άμεμπτη στην ψυχή σας και τη ζωή σας. Μην προδώσετε το Χριστό μας. «Αν δεν Τον αρνηθούμε δεν μπορούν να μας Τον πάρουν», λέει ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός.

Να ευχηθούμε, αγαπητοί όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί, να κρατήσουμε σφικτά την ορθόδοξη αλήθεια στη ζωή μας, για να λάβουμε και μεις τον αμαράντινο της ουρανίου δόξης στέφανο. Αμήν.

Μετά πατρικῶν ἑορτίων εὐχῶν

+ Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.Κοσμάς στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Κατούνας

Το Σάββατο 9 Μαρτίου 2019 ανήμερα της εορτής των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων και των εν ασκήσει λαμψάντων Αγίων, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμάς, τέλεσε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία και κήρυξε τον θείο λόγο, στην ιστορική Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Κατούνας.

Η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Κατούνας αποτελεί ένα σημαντικό εκκλησιαστικό μνημείο του Ξηρομέρου και βρίσκεται στον προσφυγικό συνοικισμό Αγίου Νικολάου Κατούνας του Δήμου Ακτίου Βόνιτσας. 

Πρόκειται για μια μεταβυζαντινή Ιερά Μονή με εξαιρετικό εικονογραφικό πρόγραμμα του 1692 και με πρωτοποριακά για την εποχή του θέματα, όπως είναι ο τρικέφαλος ολόσωμος άγγελος (σύμβολο της Αγίας Τριάδος), ο διπλός Χριστός από σκηνή του Ακάθιστου Ύμνου, προσωπογραφία του ηγουμένου Ευγενίου Γιαννακόπουλου. Το καθολικό της Ιεράς Μονής είναι αφιερωμένο στον Μεγάλο Άγιο Νικόλαο Αρχιεπ. Μύρων της Λυκίας και πανηγυρίζει με κάθε λαμπρότητα κάθε χρόνο στις 6 Δεκεμβρίου.

Τα τελευταία χρόνια με την ευχή και ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμά, στην Ιερά Μονή εγκαταβιεί η Μοναχή Μαρία. Παράλληλα με την ευχή και αρωγή του Σεβασμιωτάτου, την μέριμνα της γερόντισσας και την ευγενική προσφορά των κατοίκων του συνοικισμού του Αγίου Νικολάου και των πιστών της ευρύτερης περιοχής, αναστηλώνεται, ανακαινίζεται  και αποτελεί έναν πνευματικό φάρο της περιοχής του Ξηρομέρου και της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Μεγάλη Σαρακοστή: Για ποιο λόγο νηστεύουμε

Η καθιέρωση της Μ. Τεσσαρακοστής ως περιόδου αυστηρής νηστείας και πνευματικής προπαρασκευής των πιστών πριν από το σταυραναστάσιμο Πάσχα οφείλεται αναμφίβολα στην ανάγκη των πρώτων χριστιανών να ακολουθήσουν το παράδειγμα του ίδιου του Ιησού Χριστού, ο οποίος πριν αρχίσει τη δημόσια δράση Του προετοιμάσθηκε στην έρημο και νήστευσε για σαράντα ημέρες για να αντιμετωπίσει τους πειρασμούς του διαβόλου (Ματθ. δ´ 11).

Γι’ αυτόν τον λόγο οι Πατέρες της Εκκλησίας παρομοιάζουν την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής ως πνευματική έρημο, κατά τη διάρκεια της οποίας ο πιστός, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου μας, οφείλει να τηρήσει αυστηρή νηστεία, λατρεύοντας ταυτόχρονα αδιάλειπτα τον Τριαδικό Θεό σε πνεύμα πλήρους ταπείνωσης.

Ως περίοδος νηστείας θα πρέπει να είχε καθιερωθεί από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, με διαφορές στις κατά τόπους εκκλησίες, αναλόγως των τοπικών εθίμων. Για πρώτη φορά αναφέρεται στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325), ενώ σε κανόνες μεταγενέστερων τοπικών συνόδων καταφαίνεται και η αυστηρότητα της νηστείας.

Κατά τη διάρκειά της οι πιστοί απέχουν από τροφές εξ αίματος (κρέας-ψάρι), ζωικής προέλευσης (γαλακτοκομικά προϊόντα-αυγά) και από την πόση οίνου. Εξαίρεση αποτελούν η ημέρα του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου και η Κυριακή των Βαΐων κατά τις οποίες επιτρέπεται η βρώση ψαριών. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή απέχουμε και από το λάδι.

Όλες οι Κυριακές των Νηστειών είναι αφιερωμένες σε μεγάλες εορτές της Ορθοδοξίας.

 Έτσι, η Α΄ Κυριακή των νηστειών, είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας κατά την οποία εορτάζεται η αναστήλωση των εικόνων (843).

Η Β΄ Κυριακή των νηστειών είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

Η Γ΄ Κυριακή των νηστειών ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Η προσκύνηση του Τίμιου Σταυρού προβάλλεται ως μέσο για την ενδυνάμωση των πιστών.

Η Δ΄ Κυριακή των νηστειών είναι ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη του Αγίου Ιωάννη της «Κλίμακος», του περίφημου έργου που οι πιστοί οφείλουν να έχουν για βοήθημα στην ανοδική τους πορεία προς τον Ουρανό, με πνευματική άσκηση.

Η Ε΄ Κυριακή των νηστειών, είναι αφιερωμένη στην μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας, η οποία μετά από 30 χρόνια έκλυτου βίου, βαπτίσθηκε χριστιανή και ασκήτεψε.

Το Σάββατο πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα είναι του Λαζάρου σε ανάμνηση του θαύματος της Ανάστασης του Λαζάρου από τον Χριστό.

 Τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής, είναι η Κυριακή των Βαΐων, αφιερωμένη στην θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα και της θριαμβευτικής υποδοχής που του επεφύλαξε ο λαός ραίνοντας τον με βάγια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ἡ Κυριακή τῆς Τυροφάγου

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Μαρτίου 2019, τῆς Τυροφάγου (Ματθ. ς΄ 14-21)

Εἶπεν ὁ Κύριος· ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

1. Ἀρχίζει ὁ ἀγώνας!

«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται», ἀ­κούσαμε σήμερα στοὺς Αἴνους· «οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς νηστείας ἀγῶνα»1. Ἔχει ἀνοίξει τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν· ὅσοι θέλετε νὰ ἀθληθεῖτε πνευματικά, μπεῖτε, παίρνοντας ἀπόφαση νὰ συμμετάσχετε στὸν καλὸ ἀγώνα τῆς νηστείας.

Στὰ σωματικὰ ἀθλήματα στὴν ἀρχὴ τῶν ἀγώνων ἐμφανίζονται οἱ παῖκτες τῶν ὁμάδων ἢ οἱ ἀθλητὲς ἀκμαῖοι, αἰσιόδοξοι, πρόθυμοι γιὰ τοὺς ἀγῶνες· σείονται οἱ κερκίδες ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ καὶ τὰ χειροκροτήματα. Ἔτσι καὶ στὴν πνευματικὴ ἄθληση, καὶ μάλιστα τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ποὺ εἶναι οἱ πνευματικοὶ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες· ἡ Ἐκκλησία δίνει τὸν τόνο, δημιουργεῖ τὴν ἀτμόσφαιρα, σεμνὰ ἐνθουσιαστική, ἱεροπρεπῶς παν­ηγυρική· διεγείρει τὴν ἅμιλλα, κεν­τρίζει τὸν ζῆλο. Χθές, Σάββατο τῆς Τυρινῆς, μᾶς παρουσίασε τοὺς Ὀλυμπιονίκες, «τοὺς ἐν ἀσκήσει διαλάμψαντας Ἁγίους». Σήμερα ἀκούσαμε τὸν θρῆνο τοῦ προπάτορά μας Ἀδὰμ ὁ ὁποῖος δὲν τήρησε τὴν ἐντολὴ τῆς νηστείας καὶ ἐξορίσθηκε ἀπὸ τὸν Παράδεισο.

Αὔριο, Καθαρὰ Δευτέρα, εἶναι ἡ δική μας σειρά, τοῦ καθενός μας. Ξεκινᾶ ὁ ἀγώνας. Μόνο ποὺ σ᾿ αὐτὸ τὸ στάδιο δὲν ὑπάρχουν κερκίδες. Ὅλα τὰ γνήσια παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας κατεβαίνουν στὸ στάδιο, ἀθλοῦνται. «Οἱ βουλόμενοι». Ὅσοι θέλουν. Πρέπει νὰ τὸ θέλει κανεὶς πολύ, νὰ τὸ θέλει μὲ τὴν καρδιά του· διότι ὁ ἀντίπαλος δὲν εἶναι εὔκολος, εἶναι ὁ κακὸς ἑαυτός μας. Καὶ τὸ στεφάνι ποὺ ἀναμένει τὸν κάθε νικητή, ἄφθαρτο… Ἐμεῖς σὲ ποιὸ ἄθλημα θὰ ἀγωνισθοῦμε; Ποιὸ πάθος θὰ πολεμήσουμε; Ποιὰ ἀ­ρετὴ θὰ καλλιεργήσουμε; Πῶς θὰ περάσουμε τὶς ἡμέρες τῆς ἱερᾶς ἀθλήσεως; Πῶς θὰ φθάσουμε στὸ ἅγιο Πάσχα;

2. Συγχωρημένοι

Στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς μιλᾶ γιὰ τὴ συγχωρητικότητα: Ἐὰν συγχωρήσετε στοὺς ἀνθρώπους τὰ ἁμαρτήματα ποὺ ἔχουν κάνει σ᾿ ἐσᾶς, «ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος»· θὰ συγχωρήσει καὶ τὰ δικά σας ὁ ἐπουράνιος Πατέρας σας. Ἀντίθετα ἂν δὲν τοὺς συγχωρήσετε, οὔτε τὰ δικά σας θὰ συγχωρηθοῦν.

Γιατί ὁ Κύριος διατυπώνει αὐτὴν τὴν ἀλήθεια καὶ θετικὰ καὶ ἀρνητικά; Γιὰ νὰ μᾶς ἐπιστήσει τὴν προσοχὴ σὲ ἕνα τόσο σημαντικὸ ζήτημα, τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας, τὸ ὁποῖο ταυτίζεται μὲ τὴ σωτηρία μας. Ἡ διπλὴ διατύπωση σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀπολύτως κανένας ἄλλος τρόπος νὰ μᾶς συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες. Ἂν συγχωρήσουμε, θὰ συγχωρηθοῦμε· ἂν δὲν συγχωρήσουμε, δὲν θὰ συγχωρηθοῦμε. Εἶναι μονόδρομος.
Ἡ ἀνεξικακία μάλιστα εἶναι πολύτιμο ἐφόδιο γιὰ τὸν ἀγώνα ποὺ ξεκινᾶμε, διότι ὁ μνησίκακος ὅσο σκληρὴ ἄσκηση καὶ νὰ κάνει, δὲν θὰ ὠφεληθεῖ καθόλου. Ἡ συγχωρητικότητα ἀντίθετα δίνει φτερὰ στὴν ψυχή. Τὸ ἔλεος ἑλκύει ἔλεος· τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον στεφανώνει πλούσια τοὺς πολλοὺς ἢ λίγους κόπους τοῦ καλοπροαίρετου ἀθλητῆ κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Του.

3. Νηστεία χωρὶς ἐπίδειξη

Ὁ Κύριος ἐλέγχει ἐπίσης τὴ συνήθεια «τῶν ὑποκριτῶν» – τῶν Φαρισαίων – ὅταν νηστεύουν, νὰ δείχνουν καταβεβλημένοι. Ἔτσι, φανέρωναν τὴν ἄσκησή τους γιὰ νὰ εἰσπράξουν τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Κύριος διορθώνει αὐτὴν τὴν πλάνη, λέγοντας ὅτι ἡ νηστεία πρέπει νὰ ἔχει τὴν ἀναφορά της ὄχι στοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ στὸν ἐπουράνιο Πατέρα, ὁ Ὁποῖος βλέπει τὰ πάντα, καὶ τὶς κρυφὲς πράξεις μας, καὶ θὰ ἀποδώσει ἀμοιβὴ στὰ φανερά, ἐνώπιον ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, κατὰ τὴν Τελικὴ Κρίση. Προσοχὴ λοιπὸν στὴν ἐπίδειξη τῆς νηστείας τώρα τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Μὲ τὴν ἐπίδειξη χάνουμε τοὺς κόπους μας.

Βέβαια ὅταν συμμετέχουμε σὲ κοινὰ γεύματα, ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε τὸ στοιχειῶδες θάρρος καὶ τὴ διάθεση ὁμολογίας νὰ δηλώνουμε μὲ ἁπλότητα ὅτι νηστεύουμε. Σὲ κάθε περίπτωση τὸ ζήτημα εἶναι γιὰ ποιὸν νηστεύουμε: γιὰ νὰ μᾶς δοῦν οἱ ἄνθρωποι ἢ ὁ Θεός; γιὰ τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων ἢ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας;

4. Θησαυροὺς στὸν οὐρανὸ

Στοὺς τελευταίους στίχους τοῦ Ἀναγνώσματος ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νὰ μὴ θησαυρίζουμε θησαυροὺς στὴ γῆ, διότι εἶναι φθαρτοὶ καὶ γίνονται στόχος τῶν διαρρηκτῶν. Ἀντίθετα οἱ οὐράνιοι θησαυροί, ποὺ ἀποκτᾶ καν­εὶς μὲ τὶς ἐλεημοσύνες, εἶναι ἀνώτεροι ἀπὸ κάθε ἐπιβουλή. Καὶ καταλήγει: Ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας, ἐκεῖ στρέφεται ὅλο τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἡ δραστηριότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Εἶναι ἀρχαία συνήθεια τῶν πιστῶν νὰ συνδυάζουν τὴ νηστεία μὲ τὴν ἐλεημοσύνη. Διότι ἡ νηστεία δὲν μᾶς βοηθάει μόνο στὴν ταπείνωση καὶ στὴν προσευχή, ἀλλὰ καὶ στὸ νὰ στρέψουμε τὸ ἐνδιαφέρον καὶ τὴ δραστηριότητά μας ἀπὸ τὰ γήινα στὰ οὐράνια· νὰ φροντίσουμε περισσότερο τὴν ψυχή μας, νὰ αὐξήσουμε τὶς ἀγαθοεργίες…

***

Πολύτιμα μυστικὰ τῆς πνευματικῆς ζωῆς συλλέξαμε ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα. Νὰ φιλοτιμηθοῦμε νὰ τὰ ἀξιοποιήσουμε στὸν ἀγώνα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ νὰ ἀποδειχθοῦμε συνετοὶ καὶ ἀνδρεῖοι ἀγωνισταί.

πηγή: περιοδικό ο Σωτήρ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η πόλη του Αγρινίου υποδέχεται απότμημα Ιερού Λειψάνου της δεξιάς χειρός του Αγίου Διονυσίου από το Νησί της Ζακύνθου. 25 Φεβρουαρίου έως 4 Μαρτίου.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το  Εκκλησιαστικό  Συμβούλιο του  Ιερού  Ναού Αγίας Τριάδος Αγρινίου σας προσκαλεί στις  λατρευτικές εκδηλώσεις επί τη ελεύση αποτμήματος Ιερού Λειψάνου της δεξιάς χειρός 

του εν Αγίοις Πατρός ημών Διονυσίου Αρχιεπισκόπου Αιγίνης  του εν Ζακύνθω

από τις 25 Φεβρουαρίου έως 4 Μαρτίου 2019.

Πρόγραμμα Υποδοχής & Ι. Ακολουθιών

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

18:00 μ.μ.  Υποδοχή αποτμήματος Ιερού Λειψάνου υπό τουΣεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. ΚΟΣΜΑ.

Τέλεση Δοξολογίας επί τη αφίξη του Ιερού Λειψάνου και εν συνεχεία η ακολουθία του Δισαρχιερατικού Εσπερινού Χοροστατούντος τουΣεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζακύνθου & Στροφάδων κ.κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ και Συγχοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Αιτωλίας & Ακαρνανίας κ.κ. ΚΟΣΜΑ.

      Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019   

 10:00 π.μ. Ιερά Παράκληση.   17:30 μ.μ. Ακολουθία του Εσπερινού.

            Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019          

 10:00 π.μ.  Ακολουθία του Μικρού Αγιασμού.

20:30 μ.μ. έως 01:00 π.μ. Ιερά Αγρυπνία.

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

10:00 π.μ. Ιερά Παράκληση. 

18:00 μ.μ. Εσπερινός και Εγκώμια του ΑγίουΔιονυσίου. 

 Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

10:00 π.μ. Ιερά Παράκληση. 17:30 μ.μ. Ακολουθία του Εσπερινού.

Σάββατο 2 (Ψυχοσάββατο) Μαρτίου 2019   

  07:00 π.μ. Όρθρος & Θεία Λειτουργία.

17:30 μ.μ. Αναστάσιμος Εσπερινός.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019. 

 7:00 π.μ. Αρχιερατικό Συλλείτουργο. 

 17:30 μ.μ. Μυστήριο Ιερού Ευχελαίου.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

10:00 π.μ. Ιερά Παράκληση.

17:30 μ.μ. Ιερά Παράκληση προς τον Άγιο Διονύσιο και στη συνέχεια αναχώρηση του Ιερού Λειψάνου από τον Ιερό Ναό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τί είναι το Τριώδιο, γιατί ονομάζεται έτσι, πότε ξεκινά και πότε ολοκληρώνεται

Τριώδιο ονομάζεται, σύμφωνα με τους κανόνες της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας, η κινητή περίοδος που ξεκινά την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο.

Το Τριώδιο έχει λάβει την ονομασία αυτή από το ομώνυμο εκκλησιαστικό βιβλίο, το Τριώδιο, το οποίο περιλαμβάνει τους ύμνους που ψάλλονται στις εκκλησίες κατά τη συγκεκριμένη περίοδο.

Οι ύμνοι αυτοί έχουν τρεις ωδές σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ύμνους τις εκκλησίας, οι οποίοι έχουν εννέα ωδές. Αυτός είναι και ο λόγος που το βιβλίο αυτό, και κατ’ επέκταση και η συγκεκριμένη χρονική περίοδος, ονομάστηκαν Τριώδιο.

Οι ύμνοι του Τριωδίου γράφτηκαν από τον 5ο έως τον 15ο αιώνα μ.Χ. Χειρόγραφα των ύμνων του Τριωδίου σώζονται από τον 10ο αιώνα μ.Χ. ενώ για πρώτη φορά τυπώθηκε, το εν λόγω βιβλίο, στα Ελληνικά το 1522 μ.Χ. στην Βενετία.

Το Τριώδιο, ως χρονική περίοδο, αναφέρεται στις τρεις πρώτες εβδομάδες που οι χριστιανοί ετοιμάζονται για την μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής. Κάθε Κυριακή αυτών των τριών εβδομάδων έχει τη δική της σημειολογία.

Η πρώτη, η Κυριακή του Τελώνη και Φαρισαίου προτρέπει τους Χριστιανούς να είναι ταπεινοί, όπως ο Τελώνης και όχι υπερήφανοι όπως ο Φαρισαίος.

Η δεύτερη, η Κυριακή του Ασώτου, διδάσκει την αξία της μετάνοιας και το μεγαλείο της συγχωρέσεως.

Το Σάββατο πριν από την τρίτη Κυριακή ονομάζεται Ψυχοσάββατο ή Σάββατο των Ψυχών. Καθιερώθηκε από την εκκλησία ως ημέρα που προσευχόμαστε και προσφέρουμε κόλλυβα για όλους αυτούς που για διάφορους λόγους δεν μνημονεύονται σε μνημόσυνα. Όπως είναι άνθρωποι που δεν τους απέμειναν συγγενείς, ώστε να τους κάνουν μνημόσυνο. Παρόλο που κάθε Σάββατο του έτους είναι αφιερωμένο από την εκκλησία μας στους θανώντες, το συγκεκριμένο Σάββατο έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς ακολουθεί η Κυριακή της Απόκρεω, η οποία αναφέρεται στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και έτσι παρακαλούμε το Θεό από την προηγουμένη να τους αναπαύσει.

Η τρίτη Κυριακή, η Κυριακή της Απόκρεω, αναφέρεται στην Δευτέρα Παρουσία, στην κρίση που θα λάβει χώρα, καθώς επίσης και στη χριστιανική αγάπη. Ονομάζεται δε έτσι, επειδή είναι η τελευταία ημέρα που οι Χριστιανοί επιτρέπεται να φάνε κρέας.

Η εβδομάδα που ξεκινά ονομάζεται και εβδομάδα της Τυρινής ή Τυροφάγου. Εβδομάδα που επιτρέπεται η βρώση τυροκομικών, αυγών και ψαριών.

Η τέταρτη, η Κυριακή της Τυροφάγου, αναφέρεται στην εξορία των πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο.  Έτσι, το Ευαγγέλιο της ημέρας παροτρύνει τους πιστούς να νηστεύουν χωρίς να το επιδεικνύουν, να συγχωρούν όσους τους έχουν βλάψει και να διάγουν βίο ενάρετο και ελεήμονα.

Ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα, με την οποία ξεκινά η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Περίοδος νηστείας, προσευχής, περισυλλογής, κατά την οποία οι πιστοί προετοιμάζονται για την μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση του Κυρίου. Ονομάζεται Τεσσαρακοστή γιατί μιμείται την σαρανταήμερη νηστεία που έκανε ο Χριστός, ενώ λέγεται και Μεγάλη για να υπάρχει σαφής διαχωρισμός από τη νηστεία των Χριστουγέννων.

Κι άλλη μια σπουδαία παραβολή μας είπε ο Κύριος για να μας διδάξει πόσο θέλει ο Θεός την ταπείνωση και τη μετάνοια των ανθρώπων και πόσο αναπαύεται σε ανθρώπους ταπεινούς:

Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στον Ναό, για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος Τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά στο μέσον του Ναού κι άρχισε να προσεύχεται ως εξής: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους, άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δυο φορές την εβδομάδα, και δίνω στον ναό το ένα δέκατο από τα εισοδήματά μου».

Αντίθετα ο Τελώνης στεκόταν πίσω, παράμερα, και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό». Σας βεβαιώνω ότι έφυγε για το σπίτι του συμφιλιωμένος με τον Θεό ο τελώνης. Αυτού την προσευχή άκουσε ο Θεός. Γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί.

Από την Κυριακή αυτή ανοίγει ο κύκλος του Τριωδίου. Η Εκκλησία μας με την παραβολή αυτή μας προετοιμάζει για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, καθώς μας θυμίζει ότι το πρώτο βήμα για τη σωτηρία μας είναι η ταπείνωση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

«Δάσκαλος μας μια αγράμματη» (Κυριακή της Χαναναίας)

Κυριακὴ τῆς Χαναναίας (Ματθ. 15,21-28)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Περιμένετε βέβαια λόγον. Θὰ μιλήσω, ἀγα­πητοί μου· ἂν καὶ σήμερα νομίζω, ὅτι δὲν πρέπει νὰ μιλήσω ἐγὼ ἀλλὰ κάποιος ἄλλος. Καὶ αὐτὸς ὁ ἄλλος, τὸν ὁποῖο προβάλλει ἡ ἁ­γία μας Ἐκκλησία, εἶνε παρακαλῶ μιὰ γυναίκα. Δὲν εἶνε μορφωμένη, ἐπιστήμων, θεολόγος, ἱ­ε­ροκή­ρυκας, ἐπίσκοπος· ἀγράμματη εἶ­νε, δὲν φοίτησε σὲ σχολεῖα. Τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ λύκεια καὶ πανεπιστήμια, ὅταν λείπῃ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶνε «ἀρχὴ σοφίας»; (Ψαλμ. 110,10. Παροιμ. 9,10. πρβλ. Σ. Σειρ. 1,14). Αὐτὴ εἶχε μέσα της τὸ φῶς ποὺ ἔχει κάθε ἄν­θρωπος· τὸ λογικό, τὴ συνείδησι, τὸ αὐτεξού­σιο – ἐλευθερία.

Φωτιζόταν ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πρόγονοί μας καὶ ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ Ἰουδαῖοι διὰ τῆς ἱερᾶς ἀ­ποκαλύψεως τῆς Παλαι­ᾶς Διαθήκης.
Γυναίκα ἀγράμματη. Καὶ μόνο ἀγράμματη; καὶ εἰδωλολάτρις. Ζοῦσε σὲ βαθὺ σκοτάδι. Δὲν εἶ­χε χάσει ὅμως αὐτὸ τὸ ἀμυδρὸ φῶς. Αὐτὴν λοιπὸν προ­βάλλει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ τὸ ὄνομά της; «Χαναναία» (Ματθ. 15,22). Δὲν εἶ­νε τοῦτο τὸ μικρό της προσωπικὸ ὄνομα· εἶνε τὸ ἐ­θνικὸ ὄ­νομά της (ὅπως π.χ. ἡ γυναίκα τῆς Φλωρίνης λέγεται Φλωρινιώτισσα), δηλώνει ὅμως καὶ τὸ θρή­σκευμά της· καταγόταν ἀπὸ χαναανιτικὰ φῦ­λα, ἀπὸ χώρα ὅ­που ἐπικρατοῦσε ἡ χαναανιτι­κὴ θρησκεία, ἡ πλήρης εἰδωλολατρίας καὶ ὀργίων.

Αὐτή, ἀγαπητοί μου, προβάλλεται ὡς παρά­δειγμα μεγάλης πίστεως. Πῶς; Ἀκοῦστε.

Εἶχε φθάσει ὣς τὴν πατρίδα της μία φήμη· ἔμαθε, ὅ­­τι στὴν Ἁ­γία Γῆ ἐμφανίσθηκε ἕνας ὑπέροχος ἄνδρας ποὺ λέγεται Ἰησοῦς, μὲ ἔκτακτη ἠθικὴ δύναμι καὶ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν ἔν­δοξη οἰκογέ­νεια τοῦ βασιλέως Δαυΐδ. Καὶ τώρα λοιπὸν ὁ Χριστός, γι᾽ αὐτὴν τὴ μία ψυχή, βαδίζει χιλιόμε­τρα καὶ φθάνει στὰ σύνορα τῆς χώρας της· ἄφησε τὴν Ἰουδαία, ὅπου τὸν περιφρονοῦσαν, καὶ ἦρθε στὰ σύνορα μὲ τὰ εἰδωλολατρικὰ «μέρη Τύρου καὶ Σιδῶ­νος» (ἔ.ἀ. 15,21). Μόλις τό ᾽μαθε ἡ Χαναναία περνάει τὰ σύνορα καὶ τρέχει νὰ τὸν συναντήσῃ. Νιώθει ἐλπίδα· πιστεύει, ὅτι αὐ­τὸς μπορεῖ νὰ τὴ σώ­σῃ. Ἀπὸ τί; Ἀπὸ ἕνα δρᾶμα.

Εἶχε ἕνα δυστυχισμένο κορίτσι ποὺ ἔπασχε ἀπὸ φοβερὴ ἀσθένεια, εἶχε δαιμόνιο. Ἦταν ὑ­πο­χείριο δαιμονικῶν δυνάμεων – ὅπως καὶ πολλοὶ σήμερα. Ἄφριζε ἀπ᾽ τὸ στόμα, ἔτριζε τὰ δόν­τια, ἔπεφτε στὴ φωτιὰ καὶ στὸ νερό, κινδύνευε νὰ βρῇ θάνατο σὲ φλόγες, γκρεμούς, πέτρες. Ἡ μητέρα μεταχειρίστηκε ὅλα τὰ μέσα· καὶ σὲ γιατροὺς καὶ σὲ μάγους, παντοῦ τὴν πῆγε. Ἀλ­λὰ ματαίως. Τὸ δαιμόνιο κυριαρχοῦσε.
Γι᾽ αὐτὸ τώρα τρέχει κοντὰ στὸ Χριστό. Καὶ μόλις τὸν ἀντικρύζει ἀκούγεται διαπεραστι­κὴ ἡ φωνή της· «Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ»· «Κύριε, ἐλέησόν με» (Ματθ. 15,22). Προσέξτε τὸ «Κύριε ἐλέησόν με»· διότι καὶ μία λέξι ἔχει σημα­σία. Νὰ τὴν ἐλεήσῃ; Ἔπασχε ἡ ἴ­δια; Ὄχι. Ἀλλὰ τὸ πάθημα τῶν παιδιῶν εἶ­νε πάθημα τῶν γονέων. Ἡ φιλόστοργη μάνα προ­τιμᾷ χίλιες φορὲς νὰ πάσχῃ ἡ ἴδια. Πόσες φο­ρὲς ἡ μάνα, κον­τὰ στὸ κρεβάτι τοῦ ἀρρώστου παιδιοῦ, λέει· Θεέ μου, πάρε τὴν ἀσθένεια ἀπ᾽ τὸ παιδί μου καὶ δός την σ᾽ ἐμένα. Ὤ στοργὴ μάνας! «Ἐλέησέ με», λέει, ἂν καὶ αὐτὴ εἶνε ὑγιής· τὸ πάθημα τῆς θυγατέρας τὸ νιώθει δι­κό της καὶ παρακαλεῖ· «Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυ­ΐδ· ἡ θυγά­τηρ μου κακῶς δαιμονίζεται» (ἔ.ἀ.).
Καὶ ὁ Χριστός; Περίεργο, σιωπᾷ! Γιατί σιω­πᾷ αὐτὸς ποὺ εἶνε ὅλο ἀγάπη καὶ στοργή; Ἔ­χει τὸ σκοπό του, σκοπὸ παιδαγωγικό. Θέλει νὰ δοκιμάσῃ τὴν πίστι της. Σιωπᾷ, ἐνῷ ἐκείνη ἐπιμένει νὰ λέῃ «Ἐλέησόν με, Κύριε…». Ἐμεῖς δὲν ἐπιμένουμε· μιὰ φορὰ λέμε τὸ «Κύριε, ἐ­λέησον» κι αὐτὴν ἀνόρεχτα. Τὸ δικό της «Κύριε, ἐλέησον» ἦταν πύρινο καὶ ὄχι μιὰ φορά· τὸ ἔλεγε συνεχῶς. Ὁ Κύριος ὅμως ἐξακολου­θεῖ νὰ κάνῃ πὼς κωφεύει. Ἐπεμβαίνουν οἱ μα­θηταὶ καὶ λένε· –Κύριε, κάνε της αὐτὸ ποὺ ζητάει, γιατὶ εἶνε ἐνοχλητικὴ μὲ τὶς φωνές της. Ὁ Κύριος ἀπαντᾷ ν᾽ ἀκούῃ κι αὐτή· –«Οὐκ ἀ­πεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ»· δὲν ἦρθα γιὰ ἄλλους, γιὰ εἰδωλολάτρες, ἦρθα μόνο γιὰ τὰ χαμένα πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ, τοὺς συμπατριῶτες μου Ἰου­δαίους (ἔ.ἀ. 15,24). Τί νόημα ἔχει αὐτό; Ὄχι ὅτι ὁ Χρι­στὸς δὲν εἶνε ὁ Σωτήρας ὅλου τοῦ κόσμου· ἦλθε γιὰ ὅλα τὰ ἔθνη, ἀλλὰ τὸ λέει σκοπίμως, γιὰ νὰ κεντήσῃ βαθύτερα τὰ σπλάχνα της καὶ νὰ βγῇ ὁ χρυσός. Καὶ πράγματι αὐτή, χωρὶς ν᾽ ἀπογοητευθῇ, ἔρχεται μπροστὰ καὶ πέφτον­τας στὰ πόδια του παρακαλεῖ·

–«Κύριε, βοήθει μοι» (ἔ.ἀ. 15,25). Ὁ Χριστὸς τὴ δοκιμάζει ἀκόμη πιὸ σκληρὰ μὲ νέο σκόλοπα, νέα ψυχρολουσία, ποὺ θ᾽ ἀπογοήτευε καθέναν ἀπὸ μᾶς. –Δὲν εἶνε καλό, ἀπαντᾷ, νὰ πάρω τὸ ψωμὶ πού ᾽νε γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ νὰ τὸ δώσω στὰ σκυλιά… Ὅποιοσδήποτε ἄλλος, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, θὰ θεωροῦσε προσβολὴ τὸν λόγο αὐτὸν καὶ θά ᾽φευγε. «Ἀκοῦς ἐκεῖ νὰ μὲ πῇ σκύλο…». Αὐτὴ ὅμως δὲν ἔφυγε· πῆρε μάλιστα τὸν λόγο αὐ­τὸν καὶ τὸν ἔκανε ὅπλο καὶ μ᾽ αὐτὸ νίκησε τὸ Χριστό – ἂν ἐπιτρέπεται ἡ ἔκφρασι· μὲ τὴ μεγάλη ἐπιμονή της πῆρε τὰ «ὄχι» τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ἔκανε «ναί». –Σκύλο μὲ εἶπες, Κύριε· ἀλ­λὰ καὶ τὰ σκυλάκια, λέει, κάθονται κάτω ἀπ᾽ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους καὶ τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν. Κ᾽ ἐγὼ δὲν σοῦ ζητῶ πολλὰ πράγματα· ἕνα ψίχουλο!

Ὤ τὸ ψίχουλο ἀπ᾽ τὸ τραπέζι τοῦ Χριστοῦ τί μεγάλο πρᾶγμα εἶνε! Θέλετε νὰ τὸ δῆτε; Εἶ­νε μέσα στὸ ἅγιο βῆμα πάνω στὴν ἁγία τράπε­ζα. Ἐκεῖ εἶνε τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων, ἡ θεία εὐχαριστία. Ἐ­κεῖ καὶ τὸ ἐλάχιστο ψίχουλο ἀξίζει παραπάνω ἀπ᾽ ὅλο τὸ σύμπαν, ἀστέρια, ἥ­λιους, γαλα­ξίες· εἶνε ὅλος ὁ Χριστός. Πιστεύεις; ἔλα στὴν ἐκκλησία· δὲν πιστεύεις; μὴν πατή­σῃς, δὲ σ᾽ ἔχει ἀνάγκη ὁ Χριστός. Τὸ αἰσθάνε­σαι; τότε κοινώνα τῶν ἀχράντων μυστηρίων.

Τὸ αἰσθάνθηκα αὐτὸ ἐγώ. Ἂν μὲ ρωτήσετε, πότε κοινώνησα ἀνθρώπους μὲ συν­αίσθησι, εἶνε ἡ περίοδος τοῦ πολέμου, ὅταν ὑπηρε­τοῦ­σα ὡς στρατιωτικὸς ἱερεύς. Εἶδα τὰ παιδιὰ τῆς πατρίδος, παραμονὲς ἱστορικῶν μαχῶν, νὰ τελοῦμε θεία λειτουργία στὰ ψηλὰ βουνὰ καὶ νὰ πλησιάζουν νὰ κοινωνήσουν· καὶ ἐνῷ κοινωνοῦσαν τὰ δάκρυά τους ἔπεφταν μέσα στὸ δισκοπότηρο! Αὐτὸ δὲν τὸ ξαναεῖδα. Τὰ «ψίχου­λα» ἐκεῖ­να ἐξήγειραν μέσα τους κύματα ἀγάπης πρὸς τὴν πατρίδα, καὶ τὴν ἑπομένη ἡμέρα στὸ προσ­­κλητήριο τοῦ λόχου ἄκουγες· «Ἀπών», «ἀπών», «ἀπών»… ἔπεσε ὑπὲρ πίστεως καὶ πα­τρίδος! Τί μεγαλεῖο ἔχει ἡ πατρίδα μας συνδε­δεμένη μὲ τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τῆς πίστεώς μας!

Ἕνα ψίχουλο ζητῶ, λέει λοιπὸν ἡ Χαναναία. Καὶ τότε ὁ Χριστὸς θαύμασε καὶ εἶπε· «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!…» (Ματθ. 15,28). Μεγάλο δῶ­ρο ἡ πίστις. Δῶστε μου, δῶστε μου ἕ­να μόριο ἀ­πὸ τὴν πίστι ποὺ εἶχαν οἱ πρόγονοί μας, οἱ ἀ­θάνατοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι, οἱ ὅσιοι καὶ οἱ μάρτυρες! Δὲν εἶνε ψέμα ἡ θρησκεία μας, εἶνε ἀλήθεια ὁλοζώντανη. Τὴν πιστεύεις; ἔλα στὴν ἐκκλησία· δὲν πιστεύεις; μεῖνε στὸ σπίτι σου καὶ παῖζε καμπολόϊ, κάνε ὅ,τι θέλεις. Ἔχει μεγαλεῖο ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ μας.

Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἀγράμματη αὐτὴ γυναίκα, ἡ Χαναναία, προβάλλεται σήμερα ὡς παράδειγμα πίστεως, θερμῆς προσευχῆς καὶ μεγάλης ταπεινώσεως. Ἁγία ψυχή. «Καὶ ἰάθη», λέει, αὐ­τοστιγμεὶ ἡ κόρη της ἀπὸ τὸ δαιμόνιο (ἔ.ἀ.).

* * *

Μᾶς φωνάζει σήμερα, ἀδελφοί μου, ἡ γυναί­κα αὐ­τὴ μέσα στὴ σύγχυσι τῆς πλάνης· Πιστεύ­ετε στὸ Χριστό. Βουλῶστε τ᾽ αὐτιά σας στὶς φω­νὲς τῶν σειρήνων, τῶν ἀντιχρίστων τοῦ αἰ­ῶνος τού­του. Νά ᾽χετε πίστι ἀκράδαντη. Νὰ ἦστε φι­λεύσπλαχνοι καὶ ἐλεήμονες. Καὶ συνεχῶς τὰ στόματά σας νὰ μιλοῦν στὸ Θεό. – Δὲν ζητάει πολλὲς προσευχές. Τὸ «Κύριε, ἐ­λέησον» νὰ εἶνε ἡ διάπυρη προσευχή μας.

Θὰ προσθέσω καὶ τοῦτο. Ἡ Χανα­ναία μπορεῖ νὰ γίνῃ καὶ σύμβολο τῆς Ἑλλάδος. Ὅπως αὐτὴ ὑπέφερε γιὰ τὸ δαιμονιζόμενο παιδί της, ἔτσι καὶ ἡ πατρίδα μας. Σήμερα ὄχι ἕνα ἀλλὰ χίλια δαιμόνια ταλαιπωροῦν τὰ παιδιά της, χει­ρότερα ἀπὸ τὴν κόρη τῆς γυναί­κας αὐτῆς· δαι­μόνια ἀπιστίας, ἀθεΐας, σεξουα­λισμοῦ, αἰσχροτήτων, ναρκωτικῶν, ἀλκοολισμοῦ, κάθε κακίας. Γεμᾶτα ἀ­πὸ δαιμόνια εἶνε ἡ τηλεόρασι, τὸ ῥαδιόφωνο, ὁ τύπος, ὅλα τὰ μέ­σα, καὶ παγιδεύουν τοὺς νέους. Ποῦ εἶ­νε ἡ ἐποχὴ ποὺ ὅλα τὰ παιδιὰ ἦταν μέσα στὴν ἐκκλησία! Τώρα ἐλάχιστα ἐκκλησιάζονται. Κάθονται μέχρι τὶς πρω­ινὲς ὧρες καὶ παρακολουθοῦν σταθμούς. Δυσ­τυχισμένοι κ᾽ ἐγκαταλελειμμένοι γονεῖς! Μοῦ λέει μιὰ γυναίκα στὴν Ἀθήνα· Τό ᾽χασα τὸ παιδί μου, ἔγινε ναρκομανής. Μιὰ ἄλλη μοῦ εἶπε, ὅτι ἀπὸ ναρκωτικὰ πέθανε τὸ παιδί της ἔξω ἀ­πὸ τὸ σπίτι, στὰ παγκάκια. Μέχρι τὴ Φλώρινα ἔφτασαν τὰ δαιμόνια αὐτά· μαθηταὶ σχολείων εἶνε θύματα ναρκωτικῶν. Ὅλοι ἔχουν εὐθύνη.

Σήμερα, ποὺ ἀκοῦμε τὸ εὐαγγέλιο αὐτό, ἂς ἀναπέμψουμε θερμὴ προσευχή· Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον τὴν ἀγαπη­μένη μας πατρίδα, τὰ παιδιά της, τὸ μέλλον της, γιὰ νὰ δῇ πάλι καλυτέρες ἡμέρες ἐν Χριστῷ Ἰ­ησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, τῷ αἰωνίῳ Θεῷ καὶ νομο­θέτῃ ἡμῶν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περ­υψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης τὴν 12-2-1989.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ιερά Πανήγυρις Αγίου Χαραλάμπους στην ενορία μας

Με  την δέουσα λαμπρότητα και επισημότητα εορτάστηκε και εφέτος η μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους στον υπόγειο Ιερο Ναό της  Ενορίας μας κατά το διήμερο 9 και 10 Φεβρουαρίου.
Την παραμονή τελέστηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος.
Τον θείο λόγο κήρυξε ο Αρχιερατικός Επίτροπος της Περιφέρειας μας,  Πανοσ. Αρχιμ. π Νεκτάριος Τριάντης ο οποίος αναφέρθηκε στον βίο και στις αρετές που  καλλιέργησε ο Άγιος ,τονίζοντας τις δύο κορυφαίες, την Πίστη  και την Ομολογία του, 
Την Κυριώνυμο ημέρα τελέστηκε Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά θείου κηρύγματος.
                                                                            ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΘΕΙΑ   ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πρόγραμμα Πανηγύρεως ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ (υπόγειος Ναός).

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Κατούνας σας προσκαλεί στις λατρευτικές εκδηλώσεις που θα γίνουν στις 09 και 10 Φεβρουαρίου  προς τιμήν του

Α Γ Ι Ο Υ   Χ Α Ρ Α Λ Α Μ Π Ο Υ Σ

(υπόγειος Ναός).

            Πρόγραμμα Πανηγύρεως

Το    Σάββατο   09 Φεβρουαρίου

στις 5:30 το απόγευμα θα τελεσθεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας .

Την   Κυριακή   10  Φεβρουαρίου

         Το πρωί θα τελεσθεί  Πανηγυρική  Θεία Λειτουργία.

                               

                                             Εκ του Ιερού Ναού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Άγιος Τρύφων ο Μάρτυρας

Σὺ δὲ Τρύφων τὶ; τὸ ξίφος θνῄσκω φθάσας. Καιρὸς δὲ τίς σου τοῦ τέλους; Νουμηνία. Ἐν Φεβρουαρίοιο Τρύφων πρὸ τομῆς θάνε πρώτῃ. Τρύφων ἀληθοῦς ἀξίωσον τρυφῆς με, Γεράσιμον μέλψαντα σὰς ἀριστείας.

Βιογραφία O Άγιος Τρύφων καταγόταν από τη Λάμψακο της Φρυγίας και έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Γορδιανού (238-244), Φιλίππου (244-249) και Δεκίου (249-251). Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και στη παιδική του ηλικία, έβοσκε χήνες για να ζήσει. Συγχρόνως όμως μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή και εκτελούσε με ευλάβεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Έτσι, σιγά-σιγά ο Τρύφων με την ευσεβή φιλομάθεια του, κατόρθωσε όχι μόνο να διδαχθεί ο ίδιος, αλλά και να διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες της πίστεως του. Γρήγορα η ευσεβής ψυχή του δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Θεός αξίωσε τον Τρύφωνα να θαυματουργεί. Όμως ο Άγιος θεράπευε όχι μόνο κάθε ασθένεια, αλλά και εξάγνιζε τις μολυσμένες από τα δαιμόνια ψυχές. Όταν ο αυτοκράτορας Γορδιανός, πληροφορήθηκε για τις θαυματουργικές ικανότητες τού Τρύφωνα, τον παρακάλεσε να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη του. O αυτοκράτορας προσπάθησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προσφέροντας στον Άγιο αξιώματα και χρήματα, τα οποία όμως ο Τρύφων ευγενικά αρνήθηκε. Όταν αυτοκράτορας έγινε ο Δέκιος, εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των Χριστιανών. Το 250 μ.Χ. ο Άγιος, επειδή δεν λάτρευε τους θεούς της ειδωλολατρικής θρησκείας και ήταν Χριστιανός, συνελήφθη από κάποιον στρατιωτικό που ονομαζόταν Φρόντων (ή Φόρτων) και οδηγήθηκε ενώπιον των επάρχων της Ανατολής, Τιβέριου Γράγχου και Κλαυδίου Ακυλίνου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Ο μάντης Πομπηϊανός τον παρουσίασε στους ηγεμόνες. Ο Άγιος Τρύφων ομολόγησε με θάρρος την πίστη του. Τότε υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Του κατατρύπησαν με σπαθιά όλο του το σώμα, έπειτα τον έδεσαν από τα πόδια σε άλογα και τον έσυραν, σε ώρες φοβερού ψύχους, σε δύσβατες και πετρώδεις τοποθεσίες. Εκείνος προσευχόταν και έλεγε: «Κύριε, μην τους καταλογίσεις αυτή την αμαρτία». Μετά το φρικτό μαρτύριο τον ρώτησαν αν σωφρονίσθηκε και ήθελε να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Μάρτυρας του Χριστού απάντησε τότε στον έπαρχο Ακυλίνο: «Ανόσιε και κακών αρχηγέ, είναι δυνατόν να είσαι σωφρονισμένος, όταν είσαι μεθυσμένος από τον διάβολο; Εγώ πάντοτε περνάω τον βίο μου με σωφροσύνη, γιατί έχω τον Χριστό βοηθό της ελπίδας μου». Ύστερα από αυτό τον έκλεισαν στο δεσμωτήριο με σκοπό να του δώσουν διορία, για να απαλλαγεί από την «άνοια» αυτού και να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Λίγες ημέρες μετά ο έπαρχος κάλεσε τον Άγιο και τον ρώτησε εάν το διάστημα του χρόνου και τα βασανιστήρια τον έπεισαν να θυσιάσει στους θεούς. Ο Άγιος και πάλι ομολόγησε με πνευματική ανδρεία το Όνομα του Θεού. Τον έσυραν τότε γυμνό πάνω σε σιδερένια καρφιά, κατόπιν τον μαστίγωσαν και στη συνέχεια του έκαψαν με λαμπάδες τα πλευρά. Στο τέλος, μόλις ο Μάρτυρας παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου», απέκοψαν την τίμια κεφαλή αυτού. Οι Χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο λείψανο του Μάρτυρος και αφού το έχρισαν με πολύτιμα μύρα και το τύλιξαν σε σινδόνα, το κατέθεσαν σε λάρνακα και το απέστειλαν στην πόλη της Λαμψάκου κατά την επιθυμία του. Η Σύναξη του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος ετελείτο στο Μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν μέσα στο σεπτό Αποστολείο του Ιωάννου του Θεολόγου, πλησίον της Μεγάλης Εκκλησίας. Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Τρύφωνα έκτισε ο μέγας Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.) στην τοποθεσία του Πελαργού Κωνσταντινουπόλεως. Μονή του Αγίου Τρύφωνος αναφέρεται και μετά τα μέσα του 9ου αιώνος μ.Χ., παρακείμενη στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος, στην οποία εκάρη μοναχός ο μετέπειτα Πατριάρχης Νικόλαος ο Μυστικός (901-907, 912-925 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ Τρυφὴν τὴν ἀκήρατον, ἰχνηλατῶν ἐκ παιδός, βασάνους ὑπήνεγκας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἤθλησας ἄριστα ὅθεν τὴν τῶν θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύτρωσαι πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, Τρύφων Μεγαλομάρτυς, τοὺς σὲ μακαρίζοντας. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ὁ Μάρτυς σου Κύριε ἐν τὴ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἠμῶν, ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταὶς ἰκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ