Πανηγύρισε ο πολιούχος της ενορίας μας Άγιος Αθανάσιος

 Πανηγύρισε η ενορία μας.

Με εκκλησιαστική λαμπρότητα και κατάνυξη πανηγύρισε ο μεγαλοπρεπής Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου Κατούνας.

Την Κυριακή 17 Ιανουαρίου το απόγευμα, τελέσθηκε Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός μετ΄αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος χοροστατούντος του Σεπτού μας Ποιμενάρχου, Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμά.

Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στις εξορίες του Αγίου Αθανασίου και υπεγράμμισε ότι ο Άγιος Αθανάσιος παρά τους διωγμούς, τις ταλαιπωρίες και την εχθρότητα των αρειανών, διατήρησε αλώβητη και αδαμαντίνη την πίστη του, έζησε αγιασμένη ζωή κοντά στον Άγιο Αλέξανδρο και τον Άγιο Αντώνιο, αλλά και διατήρησε την ομολογία της ορθοδόξου αληθείας έχοντας θυσιαστική αγάπη προς τον Κύριο.

 Την κυριώνυμο ημέρα τελέσθηκε η ακολουθία του Όρθρου και στην συνέχεια η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία κατά την οποία προεξήρχε και κήρυξε τον θείο λόγο ο Πανοσιολογιώτατος Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας  Αρχιμ.π Επιφάνιος Καραγεώργος. Λόγω των υγειονομικών περιορισμών δεν πραγματοποιήθηκε εφέτος η καθιερωμένη Λιτάνευση των Ιερών Λειψάνων και  της Ιεράς Εικόνος του Αγίου Αθανασίου.

Εκ του Ιερού Ναού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Εγκύκλιος Χριστουγέννων του Σεβασμιωτάτου ποιμενάρχου μας Αιτωλίας & Ακαρνανίας κ.κ. ΚΟΣΜΑ

 

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η  Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

(ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 136)

 

Ο  ΧΑΡΙΤΙ  ΘΕΟΥ  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΚΑΙ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΚΟΣΜΑΣ

ΤΗΣ  ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Πρός  τόν  ἱερόν  κλῆρον,  τίς  μοναστικές  ἀδελφότητες

καί  τόν  εὐσεβῆ  λαό  τῆς  καθ’  ἡμᾶς  θεοσώστου  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως.

 

Ἀγαπητοί  πατέρες  καί  ἀδελφοί,

«Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε…»[1].

Ὅπως ὁ ἔναστρος οὐρανὸς τὴν νύκτα προσελκύει καὶ συγκεντρώνει τὰ βλέμματα τῶν ἀνθρώπων, ἔτσι καὶ ὁ Σαρκωθείς Θεός μας, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀπείρως περισσότερο ἑλκύει τὰ βλέμματα ὄλου τοῦ κόσμου ἀπὸ τῆς δημιουργίας μέχρι σήμερα. Ἑλκύει τὸ ἐνδιαφέρον τῶν ἀνθρώπων, τὴν ἀγάπη ἢ τὸ μῖσος τους, τὴν ὁμολογία ἢ τὴν ἄρνησί τους.

Ὁ πρῶτος τὸν ὁποῖον ἀντίκρυσε μὲ τὰ μάτια του ὁ ἄνθρωπος, ὁ πρῶτος τὸν ὁποῖον σκέφθηκε μὲ τὸ λογικό του καὶ λάτρευσε μὲ βαθειὰ εὐγνωμοσύνη, ἦταν ὁ Πλάστης του, ὁ πανάγαθος Θεός. Πανευτυχὴς ζοῦσε στὸν ἐπίγειο παράδεισο τῆς Ἐδὲμ ἀτενίζοντας καὶ ὑπακούοντας τὸν Πλάστη του.

Αὐτὴ ὅμως ἡ εὐτυχία χάθηκε. Γιατί; Διότι ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τὸν Πλάστη του, τὸν Θεό του, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ἔπαυσε νὰ προσβλέπῃ καὶ νὰ στηρίζεται στὴν παντοδυναμία καὶ τὴν ἀγάπη Του. Μὲ τὴν παρακοὴ καὶ τὴν πτῶσι ἔμεινε στὸν ἄνθρωπο ἡ ἀνάμνησι τῆς εὐτυχίας, ἀλλὰ καὶ ἡ νοσταλγία τῆς λυτρώσεως. Μὲ τὴν παρακοὴ καὶ τὴν πτῶσι ὁ ἄνθρωπος δὲν βρῆκε τὴν θέωσι καὶ τὴν εὐτυχία, ἀλλὰ τὴν θόλωσι, τὴν σύγχυσι καὶ τὴν ἀθλιότητα. Ἔφθασε σὲ φοβερὰ δεινὰ καὶ κτηνώδεις παραβάσεις. «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὧν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς»[2], τονίζει τὸ ἱερὸ Ψαλτήριον.

Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι πρὸ Χριστοῦ, χωρὶς φῶς καὶ βοήθεια, ὑπέφεραν, στέναζαν, πονοῦσαν, ἔκλαιγαν, ζητοῦσαν καὶ ποθοῦσαν τὴν λύτρωσι.

Ὅποιος μελετάει τὰ βιβλία τῶν ἀρχαίων λαῶν ἀνατολῆς καὶ δύσεως, διαπιστώνει ὅτι ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων ἐξερχόνταν κραυγὴ ὀδύνης, ἀλλὰ καὶ κραυγὴ νοσταλγίας καὶ ἐλπίδος. Καταπλήσσεται μάλιστα κανεὶς ὅταν μελετᾷ χρησμοὺς καὶ παραδόσεις τῶν τότε λαῶν. Ζητοῦσαν ὅλοι λυτρωτὴ καὶ τόνιζαν ὅτι ὁ λυτρωτὴς θὰ ἔλθη γιὰ νὰ συντρίψει τὸν «φοβερὸ ὄφι» καὶ νὰ ἐλευθερώση τὴν ἀνθρωπότητα. Μπορεῖ οἱ εἰδωλολάτρες νὰ μιλοῦσαν θολὰ καὶ ἀόριστα, ὅμως ὅλοι μιλοῦσαν μὲ προσμονὴ καὶ λαχτάρα γιὰ τὴν ἔλευσι τοῦ ἐλευθερωτοῦ. Εἶναι θαυμαστὸ τὸ ὅτι οἱ ἐξ ἀνατολῶν περίμεναν τὸν λυτρωτὴ ἐκ δυσμῶν, οἱ δὲ ἐκ δυσμῶν τὸν περίμεναν ἀπὸ ἀνατολῶν. Φανερὸ ὅτι συνέκλιναν στὴν Μέση Ἀνατολή, στὴν Βηθλεέμ.

Οἱ προφῆτες μίλησαν πιὸ καθαρά, συγκεκριμένα καὶ μὲ λεπτομέρειες, γιὰ τὸν ἐρχόμενο Μεσσία. Παρότι ζοῦσαν ἀνάμεσα σὲ κόσμο καθήμενο «ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου»[3] ἐπειδὴ ἦταν θεοσεβεῖς, θεόληπτοι «ὑπὸ πνεύματος Θεοῦ φερόμενοι»[4] προσέβλεπαν στὸν ἐρχόμενο Σωτῆρα προφήτευσαν, προανήγγειλαν καὶ προδιέγραψαν τὸ μέγα της εὐσεβείας μυστήριον.

«Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ λήψεται καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ»[5]. «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν… θαυμαστὸς σύμβουλος, θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης…»[6] προφητεύει ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὀκτακόσια χρόνια πρὸ Χριστοῦ.

Καὶ ὁ προφήτης Βαροῦχ, λέει: «οὗτος ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐ λογισθήσεται ἕτερος πρὸς αὐτόν, μετὰ τοῦτο ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη»[7].

Ὁ προφήτης Μιχαίας, ἑπτακόσια πενῆντα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου, προφητεύει ἀκριβῶς τὴν Βηθλεὲμ ὡς τόπο τῆς γεννήσεώς Του: «καὶ σὺ Βηθλέεμ γῆ Ἰούδα οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἰ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα… ἐκ σοῦ ἐξελεύσεται ἡγούμενος ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου»[8].

Σέ ὅλη τὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχὴ, ὅλων τὰ βλέμματα, ἔστω καὶ μὲ διαφορετικὸ τρόπο, προσέβλεπαν στὸν ἐρχόμενο Λυτρωτὴ. Ὅλοι ζοῦσαν μὲ τὴν προσδοκία, μὲ τὴν νοσταλγία τοῦ ἐρχομοῦ Του.

Ἡ νοσταλγία καὶ ἡ προσδοκία ἔγιναν πραγματικότητα. «Ὄτε ᾖλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου ἐξαπέστειλε ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός»[9].

Οἱ ἄνθρωποι τῆς Καινῆς Διαθήκης δὲν τὸν προσμένουν δὲν τὸν προφητεύουν, τὸν ἔχουν ἤδη ἀνάμεσά τους τὸν Λυτρωτή.

Πῶς ὅμως τὸν δέχθηκαν; Ὁ προφήτης Συμεὼν ὁ Θεοδόχος εἶπε στὴν Παναγία μας κατὰ τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου: «ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν… καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον»[10]. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἔγινε ἡ πτῶσι τῶν ἀπίστων, τῶν μὴ πεπιστευκότων σ’ Αὐτὸν, ἔγινε καὶ ἡ ἀνάστασι, ἡ ζωή, ἡ λύτρωσι, ἡ εὐτυχία, ἡ χαρά, ἡ σωτηρία γιὰ ὅσους προσέβλεψαν καὶ ὑπήκουσαν στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο.

Τὸ ἀποδεικνύει ἡ δισχιλιετὴς ἐσταυρωμένη ζωὴ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Νὰ ἀναφέρουμε τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους; Ὴταν οἱ πρῶτοι καὶ ἄμεσοι μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Σ’ αὐτοὺς ἀνέθεσε ὁ Χριστὸς μετά τὴν Ἀνάστασί Του, νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ Μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ ἄσημοι καὶ ἀγράμματοι ἔγιναν οἱ Ἀπόστολοι, οἱ οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι καὶ οἱ ἀναμορφωτὲς τῆς οἰκουμένης. Μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἀμφισβητήση; «Ἐπόθησαν τὸν Χριστὸ καὶ σκύβαλα ἡγήσαντο πάντα ἵνα Αὐτὸν κερδήσωσι»[11]. Καὶ ὁ Κύριος διὰ τῶν Ἀποστόλων «παρέσχε τῷ κόσμῳ φῶς, ἰάματα, εἰρήνη, ζωή, χαρά»[12].

Νὰ μιλήση κανεὶς γιὰ τοὺς ἁγίους καὶ θεοφόρους πατέρες, γιὰ τοὺς μάρτυρες, τοὺς ὁσίους καὶ τοὺς νεομάρτυρες; Ἀλήθεια μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀναφέρῃ, νὰ ὑποδείξη πιὸ λαμπρούς, φωτισμένους, καλλιεργημένους, χρήσιμους, εἰρηνικούς, πιὸ χαρούμενους καὶ εὐτυχισμένους ἀνθρώπους στὴ γῆ ἀπὸ τοὺς ἁγίους μας, τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἁγίους;

Ἀνέδειξε κανείς, ἀγαπητοὶ, ἁγίους ὅπως ἀνέδειξε ὁ σαρκωθείς Θεός μας; Δὲν ἀναδεικνύει ὁ νηπιάσας Κύριος μόνο ἁγίους, ἀλλὰ καὶ κατὰ χάριν Θεούς. Αὐτὸς «ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς Θεοί) λέει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος πανηγυρίζει λέγοντας: «Θεὸς ἐπὶ γῆς ὤφθη (φανερώθηκε). Χαίρομεν τοίνυν καὶ ἀγαλλιώμεθα». Καὶ συμπληρώνει ὁ μέγας Θεολόγος Γρηγόριος: «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. Εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί, ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ».

Σήμερα, ἀλλὰ καὶ πάντοτε, μποροῦν νὰ συγκριθοῦν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν μὲ ὑπακοὴ στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴ συνειδητὴ ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τοὺς χωρὶς Χριστὸ καὶ θεία Χάρι ἀνθρώπους; Θὰ ἦταν ἄσχημη ἡ κοινωνία μας ἂν τὴν κατοικοῦσαν ὅλο ἅγιοι ἄνθρωποι; Δέν θὰ δημιουργοῦνταν τὰ σημερινὰ προβλήματα τῆς συγχύσεως, τῆς ἀκαταστασίας, τῆς ὑποκρισίας, τῆς καταδυναστεύσεως, τῆς τρομοκρατίας, τῆς ἀνισότητος, τῆς πείνας, τῆς ἀθλιότητος, ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι προσέβλεπαν στὸν Σωτῆρα τῆς Βηθλεὲμ καὶ ζοῦσαν εἰλικρινὰ τὸ Εὐαγγέλιο.

Σήμερα, στὸν καιρὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἔχουμε καὶ ἐκείνους τούς ἀνθρώπους, ποὺ ἐγωπαθεῖς, σκληροί, ἀνάλγητοι, ἔξυπνοι, τάχα μόνο γιὰ τὸ ἐγώ τους, ἀποστράφηκαν τὸν γεννηθέντα Κύριο, τὸν μίσησαν, τὸν πολέμησαν, τὸν ἐδίωξαν καὶ τὸν διώκουν, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς γνησίους ἀκολούθους Του χριστιανούς. Ὅλοι αὐτοί, ποιὲς ἀρετὲς μᾶς παρουσίασαν καὶ μᾶς παρουσιάζουν; Ποιὰ ὠφέλεια καὶ προσφορὰ θυσίας, ἀνιδιοτελῆ, ἔδωσαν στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ; Πόσο ἐστήριξαν καὶ στηρίζουν συνειδητὰ τὴν ὀρθοδοξία, τὴν πατρίδα, τὴν ἀληθινὴ οἰκογένεια, τὶς αἰώνιες καὶ ἀληθινὲς ἀξίες, τὰ ἰδανικὰ; Πόσο τὰ προσέφεραν ὅλα αὐτὰ μὲ ἀγάπη στὴ δοκιμαζόμενη νεότητα;

Αὐτοὶ ποὺ πῆραν τὰ βλέμματά τους ἀπὸ τὸν Χριστὸ, ποὺ Τὸν πολέμησαν καὶ Τὸν πολεμοῦν, ἀφανίσθηκαν, χάθηκαν, λησμονήθηκαν ὅπως ὁ Ἡρώδης, ὁ Νέρων, ὁ Διοκλητιανός, ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης, ἀλλὰ καὶ τόσοι ἄλλοι πολλοὶ νεώτεροι.

«Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε»!

Γιὰ μία φορὰ ἀκόμη σήμερα, ἀγαπητοί, τὰ Χριστούγεννα μᾶς διακηρύσσουν ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Πατρός, ὁ Ἕνας τῆς Ἁγίας Τριάδος, φόρεσε τὴ σάρκα μας, ἔφερε τὸ Φῶς μέσα στὸν κόσμο, καθάρισε τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν κτηνωδία τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, ἀλλὰ καθάρισε καὶ καθαρίζει τὴν ἀκαταστασία τῆς καρδιᾶς μας ὅταν ἐμεῖς προσβλέπουμε μὲ πίστι στὴν θεότητά Του, στὴ θεία Του Χάρι.

Ναί, σήμερα, ποὺ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ μας θέλουν νὰ φέρουν τὴν ἀθλιότητα τῆς χωρὶς Χριστὸ ἐποχῆς, ἐμεῖς μὴν πάρουμε τὸ βλέμμα τῆς καρδιᾶς μας, τὴν πίστι μας, τὴν ἀγάπη μας, τὴν ὑποταγή μας ἀπὸ τὸν Χριστό καὶ Θεό μας· γιὰ νὰ μεταμορφωθοῦμε καὶ νὰ ζήσουμε εἰς τὸν αἰῶνα. Ἀμήν.

Μέ τήν ἀγάπη τοῦ ταπεινοῦ μας Χριστοῦ,

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

 

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

---

[1]  Α’ Καταβασία τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.

[2]  Ψαλμ. μη’, 13.

[3]  Ματθ. δ΄ 16. πρβλ. καὶ  Ἡσ. θ΄ 1.

[4]  πρβλ. Β’ Πέτρ. α’, 21.

[5] Ἠσαΐας ζ’, 14.

[6] Ἠσαΐας θ’, 6.

[7]  Βαρούχ γ’ 36, 38.

[8]  Μιχαίας ε’ 1.

[9]  Γαλ. δ’, 4.

[10]  Λουκ. β’, 34.

[11]  Παρακλητικὴ, ἦχος πλ. δ’

[12]  ὅπ. παρ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Κατ' οίκον διανομή «Δεμάτων Αγάπης» προς τους ενδεής αδελφούς μας.

 

Τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου με την βοήθεια του Θεού και του Αγίου μας Αθανασίου, μοιράστηκαν από τον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Κατούνας κατ΄οίκον «Δεμάτα Αγάπης» στους οικονομικά ασθενείς συνανθρώπους μας. 

Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και το φιλόπτωχο ταμείο του Ιερού Ναού μας απευθύνει δημόσια θερμότατες ευχαριστίες στους ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της εκκλησιάς μας και προσέφεραν τα δέματα.

Ευχαριστούμε, τα καταστήματα της ενορίας μας ( café, Ζαχαροπλαστεία, super markets, mini markets ), της κυρίες της φιλοπτώχου διακονίας που ετοίμασαν τα δέματα, τους εθελοντές μας που έκαναν την διανομή στα σπίτια και σε όλους όσους συνέβαλαν ώστε να πραγματοποιηθεί και εφέτος, με όλες τις ευνόητες δυσκολίες, η προσφορά «Δεμάτων Αγάπης» στους δοκιμαζόμενους οικονομικά αδελφούς μας, για να ζήσουμε όλοι μαζί Χριστούγεννα. Η Εκκλησία μας πρέπει να είναι και είναι κοντά στους ανθρώπους οι όποιοι έχουν ανάγκη όχι μόνο Πνευματική, αλλά και υλική, ιδικά σε αυτές τις Δύσκολες εποχές τις οποίες ζούμε.  

Ευχαριστούμε όλους και Ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα και Ευλογημένο το Νέο Έτος 2021.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο διάβολος χρησιμοποιεί την απελπισία και την απόγνωση.

 «Έχω κάνει μεγάλες και πολλές αμαρτίες δεν υπάρχει για μένα συγγνώμη και σωτηρία.»

Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι χωρίς εμπόδια.

Λένε μερικοί:

«Έχω κάνει μεγάλες και πολλές αμαρτίες δεν υπάρχει για μένα συγγνώμη και σωτηρία.»

Αυτή η φράση είναι τελείως αντιορθόδοξη και αντιεκκλησιαστική δεν έχει καμιά σχέση με τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Η εκκλησία είναι νοσοκομείο, ιατρείο ψυχών.

Γι’ αυτό βρισκόμαστε μέσα στην εκκλησία, όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «δεν υπάρχει ασυγχώρητη αμαρτία, παρεκτός από την αμετανόητη». Δεν υπάρχει καμιά αμαρτία που να μη διαλύεται με τα δάκρυα της μετάνοιας. Σε τελευταία ανάλυση δεν θα κολαστούμε γιατί αμαρτήσαμε, αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει:

«Κανένας δεν πρέπει να απογοητεύεται για τη σωτηρία του. Αμάρτησες; Μετανόησε. Χιλιάδες φορές αμάρτησες; Χιλιάδες φορές μετανόησε.»

Και ο άγιος Νείλος ο ασκητής λέει κάτι το εκπληκτικό, που δείχνει την αμέτρητη αγάπη του Θεού:

«Δεν επιθυμεί με τόση μανία ο εραστής την ερωμένη του, όπως ο Θεός την ψυχή που θέλει να μετανοήσει!»

Η απόγνωση και η απελπισία, επομένως, είναι καθαρή επινόηση του διαβόλου, είναι το τελευταίο του όπλο.

Λέει πάλι ο ιερός Χρυσόστομος:

«Ο διάβολος δεν έχει άλλο όπλο τόσο δυνατό, σαν την απελπισία, γι’ αυτό και δεν του δίνουμε τόση ευχαρίστηση όταν κάνουμε την αμαρτία, όση όταν απελπιζόμαστε.»

Αρχιμ. Νεκτάριος Αντωνόπουλος, Επιστροφή: Μετάνοια και εξομολόγηση, επιστροφή στον Θεό και στην Εκκλησία Του, εκδ. Ακρίτας, 2007

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Είναι αδιανόητο να κάνεις Χριστούγεννα, χωρίς να κοινωνήσεις.

 

Τι σημαίνει Χριστούγεννα;

Λέει ο άγιος Αθανάσιος: «Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος θεός». Δεν μπορούμε να σταθούμε μόνο στο ένα, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος.

Για όσους το πιστεύουν αυτό –είναι κάποιοι που δεν το πιστεύουν· ας τους αφήσουμε εκείνους– δεν φτάνει αυτό μόνο, ότι έγινε ο Θεός άνθρωπος, αλλά ότι ο σκοπός που έγινε άνθρωπος ο Θεός είναι να κάνει τον άνθρωπο θεό. Και τον κάνει τον άνθρωπο θεό. Δηλαδή ενώνεται με τον άνθρωπο, κοινωνεί με τον άνθρωπο και του δίνει αυτή την άλλη, την άνωθεν ειρήνη, ας πούμε, αυτή τη θεϊκή κατάσταση.

Αυτό αρχίζει ο άνθρωπος να το αισθάνεται από αυτόν τον κόσμο. Στην αρχή λίγο, έπειτα περισσότερο, έπειτα ακόμη περισσότερο, έως ότου ετοιμαστεί και φύγει από εδώ. Φεύγοντας από τον κόσμο αυτό και ιδίως κατά τη δευτέρα παρουσία θα του το δώσει όλο ο Θεός. Θα ενωθεί δηλαδή ολοκληρωτικά ο Θεός με τον άνθρωπο.

Έτσι πρέπει κανείς να σκέπτεται τα Χριστούγεννα

Αυτά είναι τα Χριστούγεννα κι έτσι πρέπει κανείς να τα σκέπτεται τα Χριστούγεννα κι έτσι να ετοιμάζεται να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Είναι αδιανόητο να κάνεις Χριστούγεννα, χωρίς να κοινωνήσεις. Αλλά γιατί να κοινωνήσεις; Απλώς να κοινωνήσεις; Φθάνει απλώς να σκεφθείς «α, έχω καιρό να κοινωνήσω, ας πάω να κοινωνήσω»; Ή, «όλοι κοινωνούν, ας κοινωνήσω»; Ή, «καλό θα μου κάνει η Θεία Κοινωνία, ας κοινωνήσω, ας πάρω τον Χριστό μέσα μου»;

Γιατί κοινωνούμε;

Κοινωνούμε, ακριβώς για να ενωθούμε. Επειδή, όσο κι αν προσευχηθεί ο άνθρωπος, όσο κι αν πιστεύσει, όσο κι αν μετανοήσει, ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος, το χάσμα που τον χωρίζει από τον Θεό μετά την πτώση είναι αγεφύρωτο και δεν το γεφυρώνει τίποτε. Το γεφυρώνει μόνο ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Χριστός. Και κοινωνούμε πραγματικά με τον Χριστό. Όπως δηλαδή πράγματι στο πρόσωπο του Χριστού ενώθηκε η ανθρωπότητα με τη Θεότητα, η ανθρώπινη φύση με τη θεία φύση, έτσι λοιπόν πράγματι κοινωνούμε με τον Χριστό.

Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας

Όχι απλώς το πιστεύουμε, όχι απλώς το υποθέτουμε, όχι απλώς το περιμένουμε, αλλά γίνεται πράγματι αυτή η κοινωνία με τον Χριστό μέσα στο μυστήριο, μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, καθώς επάνω στην αγία Τράπεζα έχουμε το σώμα και το αίμα του Χριστού και κοινωνούμε του σώματός του και του αίματός του.

Αλίμονο όμως εάν αυτό το κάνει κανείς παγανιστικώ τω τρόπω, μαγικώ τω τρόπω, απλώς από συνήθεια· δεν φθάνει. Χρειάζεται οπωσδήποτε να έχει κανείς αυτή τη λαχτάρα μέσα του, αυτόν τον πόθο μέσα του, να έχει αυτή τη μετάνοια. Να ποθεί τον Θεό έτσι που σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο. Έτσι μπορείς να συναντηθείς με τον Θεό και να βρεις τον Θεό. Αν έχεις κι άλλες ελπίδες κι άλλες αγάπες και πιάνεσαι από δω κι από κει, δεν μπορείς. Είναι σαν να σου λέει τότε ο Θεός: «Ε, καλά. Αφού ικανοποιείσαι μ’ εκείνα εκεί τα άλλα, αφού τα έχεις ανάγκη κι εκείνα, αφού στηρίζεσαι και σ’ αυτά, αφού ακουμπάς εκεί, εμένα δεν με πολυχρειάζεσαι· λίγο με χρειάζεσαι. Εντάξει· λίγο πάρε». Και ο αγαθός Θεός δίνει ένα κάτι.

Όμως ο Θεός θέλει όλον τον άνθρωπο. Όπως δεν έγινε ο μισός Χριστός άνθρωπος, δεν ήρθε ο μισός Χριστός να γίνει άνθρωπος, αλλά όλος ο Χριστός, όλος ο Υιός του Θεού. Ούτε απλώς έστειλε κάτι. Ήρθε ο ίδιος. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ήρθε –ο Θεός ξέρει πώς– εν μυστηρίω, και έγινε άνθρωπος. Κυοφορήθηκε στην κοιλία της Παναγίας επί εννέα μήνες, γεννήθηκε και έζησε ως άνθρωπος. Και είναι και θα είναι στους αιώνες, για πάντα, Θεός και άνθρωπος.

Έτσι όλο το είναι του κάθε ανθρώπου θα ενωθεί με τον Θεό. Όχι λιγάκι. Ο άνθρωπος δεν ξέρω σε τι ελπίζει και τι αγαπά και που ακουμπά και τι επιθυμεί και απλώς δίνει ένα κάτι από την ύπαρξή του· «Ας πάμε και στην Εκκλησία. Ας ετοιμαστούμε και για τα Χριστούγεννα. Ας κοινωνήσουμε κιόλας. Ας έχουμε και μια σχέση με τον Θεό· κάτι μπορούμε να περιμένουμε κι από εκεί». Δεν γίνεται έτσι.

Ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε οι χριστιανοί.

Είναι μεγάλο λάθος αυτό το οποίο κάνουμε οι χριστιανοί –δεν μας το λένε κιόλας;– και δεν το καταλαβαίνουμε. Δηλαδή ξεγελούμε τον εαυτό μας ότι να, λιγάκι μπορούμε να ‘μαστε Χριστιανοί. Όχι. Η όλη ύπαρξή μας πρέπει να ενωθεί με τον Χριστό, όλη η ύπαρξή μας να βρει τον Χριστό, όλη η ύπαρξή μας να δοθεί στον Χριστό, όλο το είναι μας, και η καρδιά μας και η ψυχή μας και το σώμα μας. Ο όλος άνθρωπος. Και το σώμα. Γι’ αυτό η Εκκλησία του Χριστού, η Ορθόδοξη Εκκλησία, το Ευαγγέλιο, όλη η Παράδοση, η αποκάλυψη, για την οποία μιλήσαμε στην αρχή, αναφέρεται και στο σώμα και απαιτεί ο άνθρωπος να έχει και το σώμα του καθαρό από την αμαρτία.

Το σώμα είναι ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος. Όλος ο άνθρωπος ανήκει στον Θεό. «Ουκ εστέ εαυτών· ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α’ Κορ. 6:19-20). Το λέει και το τονίζει ο απόστολος Παύλος ότι δεν ανήκετε στον εαυτό σας, ανήκετε στον Χριστό, διότι μας αγόρασε όλους ο Χριστός και ανήκουμε σ’ αυτόν. Και η ψυχή μας και το σώμα μας, όλα να ζουν κατά Θεόν, όπως θέλει ο Θεός. Όχι με την έννοια ότι ο Θεός έχει την ανάγκη μας και μας βάζει σε δουλειές και μας βάζει σε κόπους και μας καταπιέζει, «κάντε αυτό και κάντε εκείνο», έτσι που το παίρνουμε εμείς. Δεν είναι έτσι.

Όλα αυτά τα οποία μας λέει ο Θεός να κάνουμε είναι, για να γλιτώσουμε από την αμαρτία στην οποία βρισκόμαστε. Η αμαρτία είναι φθορά, είναι θάνατος στον άνθρωπο. Και θα γλιτώσουμε από την αμαρτία, όταν στραφούμε στον Χριστό, όταν με όλες μας τις δυνάμεις ζητήσουμε τον Χριστό. Θα μας σπλαγχνισθεί εκείνος, θα μας δεχθεί και θα μας σώσει.

Κάπως έτσι, αδελφοί μου, να σκεφθούμε και να προχωρήσουμε προς τις γιορτές.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Συνάξεις Δωδεκαημέρου», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 19.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ας δούμε προσεκτικά το νόημα των Χριστουγέννων.

 Φίλοι μου αναγνώστες η αντίστροφη μέτρηση για τον εορτασμό της μεγάλης εορτής -της Μητρόπολης των εορτών- που είναι τα Χριστούγεννα ξεκινάει.

Με συγκίνηση και πάλι περιμένουμε να φτάσουν οι άγιες ημέρες του Δωδεκαημέρου που περιλαμβάνουν τον εορτασμό της Γεννήσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, την εορτή του Αγίου Βασιλείου του μεγάλου (Ημέρα Πρωτοχρονιάς), και τα Θεοφάνεια με τη μνήμη του Τιμίου Προδρόμου, για να μας αγιάσουν και για να μας χαρίσουν για μια ακόμη χρονιά, την θαλπωρή που ακτινοβολούν αυτές οι φιλόθεες ημέρες.

Δυστυχώς συχνά ακούμε ότι τα Χριστούγεννα έχουν γίνει μια εμπορική γιορτή, αγνοώντας το πραγματικό πνευματικό νόημα της εορτής. Δυστυχώς πάντα υπάρχουν κάποιοι που εστιάζουν την προσοχή τους μόνο στα αρνητικά όλων των καταστάσεων. Γι΄αυτὀ και παραθέτω στους φίλους μου και αναγνώστες αυτό το κείμενο … για να προβληματισθούν.

Ας μην ξεχνάμε την ουσιαστική σημασία της εορτής. Τα Χριστούγεννα μας βοηθούν να ζήσουμε την ενανθρώπηση του Χριστού όχι σαν ένα γεγονός του καιρού εκείνου, αλλά σαν μία πραγματικότητα του σήμερα. Διότι αυτό θα πει γιορτάζω- φεύγω από το χρόνο μου και από τον τόπο μου, και μπαίνω στην αιώνια ώρα του Θεού, για να ζήσω την ιστορία του ως δική μου ιστορία .

«Σήμερον ο Χριστός γεννάται», ψάλλει η Εκκλησία μας σπάζοντας τα χρονικά και τοπικά όρια και μεταφέροντας τους πιστούς σε ένα διαρκές παρόν.

Αυτή τη δυνατότητα την δίνει μόνο η Εκκλησία. Είναι σαν να μας παίρνει από το χέρι και σαν να μας οδηγεί στη Βηθλεέμ• να μας βάζει μέσα στο σπήλαιο και να μας γονατίζει μπροστά στη φάτνη. Εκεί, όταν εμείς με ταπείνωση δεχθούμε να γίνουμε μαθητές της, μας διδάσκει το μεγάλο γεγονός, πώς ο Θεός έγινε άνθρωπος.

Ίσως τα Χριστούγεννα να έχουν χάσει το νόημα τους και γι΄ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν την επιφάνεια των ημερών και όχι την βαθύτερη σημασία τους… Γι΄ αυτό ας περάσουμε λίγο χρόνο πρώτα με τον ίδιο τον Χριστό μέσα σε κάθε Ναό ιδιαίτερα στη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία μέσα στη σιγαλιά της νύκτας και ύστερα ας περάσουμε λίγο χρόνο με τους δικούς μας αγαπημένους ανθρώπους. Ας δείξουμε την αγάπη μας έμπρακτα. Ας σκεφτούμε και τους ανθρώπους που δεν είναι τόσο τυχεροί όπως εμείς και έχουν ανάγκη. Ας πιστέψουμε στα όμορφα πράγματα και ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τότε που ήμασταν μικρά παιδιά, περιμένοντας πως και πώς να έρθουν τα Χριστούγεννα. Ας αφήσουμε το μήνυμα της αγάπης να αγγίξει τις καρδιές μας και να ζεστάνει την ψυχή μας με καλοσύνη, γαλήνη και χαρά. Ας αφήσουμε το φως του αστεριού να μας οδηγήσει στο Θεό.

Με εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία σίγουρα θα κάνουμε τα καλύτερα Χριστούγεννα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

«Είναι ανάγκη οι Ιεροὶ Ναοὶ να είναι ανοιχτοί» Αιτωλίας και Αναρνανίας ΚΟΣΜΑΣ

 ΔΗΛΩΣΗ  ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ  κ. ΚΟΣΜΑ

Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, με αφορμή την απαγόρευση των πιστών να προσέρχονται στους Ιερούς Ναούς, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:  

«Διερωτῶμαι ἐὰν ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἔχουμε πίστι στὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἀναρωτιέμαι ἐὰν πιστεύουμε στὴν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀγάπη Του, στὴν μέριμνά Του, στὴν σκέπη Του, στὴν προστασία Του.

Μᾶς ἀξίωσε ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ ζήσαμε ἀνάμεσα σὲ παλαιούς, σεβασμίους, πιστούς, ἀφοσιωμένους ἱερεῖς. Ζήσαμε κοντὰ σὲ λειτουργοὺς ἁγιασμένους, οἱ ὁποῖοι λειτουργοῦσαν καὶ ἔκλαιγαν, διακονοῦσαν ἡμέρα καὶ νύκτα τὴν ἐνορία τους καὶ ἔτρεχαν σὲ κακοτράχαλα βουνὰ φέροντας μέσα στὸ σακίδιό τους συνεχῶς τὸ ἐπιτραχήλιό τους, τὸν Τίμιο Σταυρό, τὸ ἱερὸ Εὐχολόγιο καὶ τὸ θυμίαμα. Ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι ἦταν ὀλιγογράμματοι μὲν ἀλλὰ μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ ἔκαναν θαύματα. Δὲν λέμε ὑπερβολές. Παρ’ ὅλη τὴν ἁμαρτωλότητά μας ζήσαμε κοντὰ τους θαύματα. Μέσα στοὺς κατανυκτικοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς, οἱ ὁποῖοι πάντοτε μοσχοβολοῦσαν λιβάνι, συνεχῶς δεχόταν τοὺς χριστιανοὺς μὲ διάφορα προβλήματα. Ἰδιαιτέρως μάλιστα, ἀνθρώπους μὲ ἀσθένειες σοβαρὲς καὶ λοιμικές.

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος λέει: «ἀσθενεῖ τὶς ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας, καὶ προεσευξάσθωσαν ἐπ’ αὐτὸν … καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα» (Ἰακώβ. ε’, 14-15).

Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια τὴ ζήσαμε. Ἐμπρὸς στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας ἀσθενεῖς περιμένοντας τὸν θάνατο, ζῶντες τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας, προσευχόμενοι καὶ κοινωνοῦντες τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, θεραπεύθηκαν. Ναὶ, θεραπεύθηκαν τελείως! Ἀληθινὰ γεγονότα εἶναι αὐτὰ καὶ ἐπώνυμοι οἱ θεραπευθέντες, ὄχι ἀνώνυμοι.

Ἀλήθεια, ὑπάρχει αὐτὴ ἡ θερμὴ πίστι σήμερα; Ὑπάρχει ἡ πίστι ἐκείνων τῶν λειτουργῶν τοῦ φρικτοῦ Θυσιαστηρίου, ἀλλὰ καὶ ἐκείνων τῶν πιστῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν λησμονοῦσαν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν παντοδύναμη ἰαματική Του Χάρι;

Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν καὶ σήμερα χριστιανοὶ, οἱ ὁποῖοι γονατιστοὶ ἐμπρὸς στὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων, ζητοῦν τὴν βοήθεια, τὴν θεραπεία καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀκουστεῖ τὸ αἴτημά τους. Γιατί τοὺς στεροῦμε αὐτὴ τὴν δυνατότητα νὰ εἰσέλθουν στὸν Ἱερὸ Ναό;

Σήμερα, γιατί λησμονήσαμε τόσο τὸν Πατέρα καὶ Πλάστη μας; Γιατί τόση ἀπαξία στὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας; Δὲν ζοῦμε σὲ ἄθεη χώρα. Οὔτε ποτὲ θέλουν οἱ Ἕλληνες νὰ γίνῃ ἡ Ἑλλάδα ἄθεο κράτος. Εἴμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ ἐφόσον δὲν ἐθελοτυφλοῦμε σὲ κάθε τόπο ἑλληνικὸ βρίσκουμε στὸ χῶμα ἱδρῶτα καὶ αἷμα ὁσίων μαρτύρων καὶ νεομαρτύρων.

Γιατί τόση σκληρότητα νὰ κλείσουν οἱ Ἱεροὶ Ναοί; Γιατί κατ’ ἀναλογίαν μὲ τὰ μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς, τὰ καταστήματα καὶ τοὺς χώρους ψυχαγωγίας, νὰ μὴν εἰσέρχονται καὶ στοὺς Ἱεροὺς Ναούς οἱ χριστιανοί μὲ διάκριση καὶ μέτρα προστασίας; Γιατί νὰ μὴν προσέρχονται γιὰ νὰ ἀφήσουν τὸν πόνο τους, τὴν θλῖψι τους, τὴν ἀπόγνωσί τους  –γιὰ τὰ πολλὰ νέφη ποὺ ἐκάλυψαν τὴν πατρίδα μας– στὴν πατρικὴ ἀγκάλη τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ στὴν μητρικὴ ἀγκάλη τῆς Παναγίας μας; Γιατί σήμερα νὰ μὴν μποροῦν οἱ χριστιανοὶ νὰ ζήσουν τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας;

Συγκλονιζόμαστε στὴν ἐποχή μας ὅταν βλέπουμε νέους καὶ νέες, παλληκάρια, λεβέντες Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες νὰ γονατίζουν μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ καὶ νὰ φεύγουν μὲ δάκρυα ἀπὸ τὸ Ναό.

Ποιός, ἀλήθεια, τοὺς κατανοεῖ καὶ τοὺς παρηγορεῖ; Ποῦ θὰ καταφύγουν αὐτὲς οἱ ψυχές; Ὀφείλουμε νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι πάντοτε ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ εδιαφερόμαστε γιὰ τὸν συνάνθρωπό μας. Δὲν εἴμαστε ἐχθροί τῆς ὑγείας. Πονᾶμε. Παλεύουμε. Δὲν γνωρίζουμε τί θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Ὅμως, δὲν καταλαβαίνουμε αὐτὴν τὴν πολεμικὴ στὸ ἄνοιγμα τῶν Ναῶν. Κι ἐμεῖς προσέχουμε καὶ δὲν θέλουμε νὰ ζημιωθεῖ ἡ ὑγεία τῶν ἀδελφῶν μας. Ἀγαποῦμε τοὺς συνανθρώπους μας καὶ ὡς διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας ὑπηρετοῦμε καὶ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ καὶ τὴν σωτηρία τῶν χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ τὸ μεγάλο κοινωνικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Καὶ κάτι τελευταῖο. Λένε πολλοὶ εὐκαίρως-ἀκαίρως ὅτι δὲν πειράζει, οἱ χριστιανοὶ ἄς κοινωνήσουν τὸ Χριστὸ ἀργότερα. Ὅτι ἔχουν χρόνο ἐμπρός τους γιὰ νὰ κοινωνήσουν. Θὰ ἤθελα νὰ τοὺς ρωτήσω ὅλους αὐτούς: στὸ παιδὶ τους τὸ λένε αὐτὸ γιὰ τὸ καθημερινό του φαγητό; Τοῦ λένε: καλὰ παιδί μου τρῷς ἀργότερα, μετὰ ἀπὸ μερικοὺς μῆνες; Σίγουρα τὸ σῶμα δὲν ζῇ χωρὶς τακτικὴ τροφή. Ὅμως ἡ ψυχὴ μπορεῖ νὰ ζήση χωρὶς τὴν μοναδικὴ τροφή της, χωρὶς τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας; Ὁ Κύριος τὸ ὑπογραμμίζει καθαρά: «Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστὶ βρῶσις καὶ τὸ αἷμα μου ἀληθῶς ἐστὶ πόσις… Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάνν. στ’, 54-55).

Γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀνέφερα εἶναι ἀνάγκη οἱ Ἱεροὶ Ναοὶ νὰ εἶναι ἀνοιχτοί. Νὰ παρηγοροῦν, νὰ στηρίζουν, νὰ ἐνισχύουν τοὺς χριστιανούς μας κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Νὰ κατανύσσουν, νὰ ὁδηγοῦν σὲ μετάνοια ἄρχοντες καὶ λαό, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Νὰ χαρίζουν μὲ τὴν Χάρι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ θεραπεία ψυχῆς καὶ σώματος σὲ ὅλους μας, νὰ μᾶς χαρίζουν τὴν δυνατότητα νὰ ἑνωνόμαστε μὲ τὸ τεθεωμένο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας.

Παρακαλοῦμε νὰ προσέξουν ὅλα αὐτὰ οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες. Τοὺς ἀναδεικνύουμε ἄρχοντες γιὰ νὰ μᾶς ἐξασφαλίσουν τὴν ἐλευθερία. Ἐλευθερία χωρὶς Χριστὸ δὲν ὑπάρχει. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ στερήσουμε ἀπὸ κανέναν τὴν ἔκφραση τῆς πίστεώς του. Ἐπιμένουμε καὶ περιμένουμε νὰ ζήσουμε τὰ πανάγια Χριστούγεννα ἐλεύθεροι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ