Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Ἀδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν. Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών. οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ᾿ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.
«Προσερχώμεθα μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος»
Φθάσαμε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ στὸ μέσον τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Σήμερα, τρίτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει ἐνώπιόν μας τὸν Τίμιο Σταυρό, γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε καὶ νὰ συνεχίσουμε ἀνανεωμένοι τὸν ἀγώνα μας μέχρι τέλους. Στὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε ὅτι ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔχει περάσει τοὺς οὐρανούς, ἔχει καθίσει στὸν θεϊκό Του θρόνο, καὶ γι᾿ αὐτὸ μποροῦμε νὰ καταφεύγουμε μὲ θάρρος στὸν θρόνο Του, θρόνο τῆς Χάριτος.
Ἂς δοῦμε λοιπὸν σήμερα ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ θρόνος τῆς Χάριτος καὶ τί σημασία ἔχει αὐτὸ γιὰ τὴ ζωή μας.
1. Ἡ δόξα τοῦ Ἀρχιερέως μας
«Ὁ θρόνος τῆς χάριτος» εἶναι ὁ βασιλικὸς θρόνος στὸν οὐρανὸ στὸν ὁποῖο κάθεται ὁ Λυτρωτής μας Κύριος Ἰησοῦς μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του. Ὀνομάζεται δὲ θρόνος «χάριτος», διότι ἀπὸ αὐτὸν ἐκπηγάζει ἡ λυτρωτικὴ Χάρις.
Τὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ἔχασε τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ὁ οὐρανὸς ἔκλεισε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔγινε δοῦλος τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Ὅταν ὅμως ἦλθε «τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου», ἡ κατάλληλη στιγμή, ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν Υἱό Του στὴ γῆ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Στὸ ἀποκορύφωμα τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ Του ἔργου ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ»· ἔκανε ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρὸς καὶ σταυρώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὡς ὁ Μέγας Ἀρχιερεὺς προσέφερε τὴ μία μοναδικὴ θυσία ὑπὲρ τοῦ κόσμου, προσέφερε θύμα τὸν Ἑαυτό Του, ὥστε ἡ ἀνθρωπότητα νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ θανάτου.
«Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε» (Φιλιπ. β´ 8-9). Γι᾿ αὐτό, γιὰ τὴ μοναδική Του ὑπακοή, ὁ Θεὸς ὑπερύψωσε τὸν Κύριο καὶ ὡς ἄνθρωπο ἐπάνω ἀπὸ ὁλόκληρη τὴ Δημιουργία. Τὸν ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν, ποὺ σημαίνει ὅτι ἔκανε δεκτὴ τὴ θυσία Του, ἐξασφαλίστηκε ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ αἰώνια ζωὴ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ μὲ τὴν Ἀνάληψή Του Τὸν ὕψωσε στὸν οὐρανὸ καὶ Τὸν ἔβαλε νὰ καθίσει στὰ δεξιά Του· δηλαδὴ Τὸν περιέβαλε καὶ ὡς ἄνθρωπο μὲ θεία δόξα καὶ ἐξουσία.
2. Πίστη καὶ μετάνοια
Τί σημαίνουν ὅμως ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴ ζωή μας; Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος μᾶς προτρέπει: «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας». Νὰ κρατᾶμε σταθερὰ τὴν πίστη μας, νὰ δώσουμε ὅλη τὴν ἐμπιστοσύνη τῆς καρδιᾶς μας στὸν Κύριό μας, ποὺ μᾶς ἀγάπησε μέχρι θανάτου, σταυρώθηκε γιὰ μᾶς καὶ τώρα στὸν οὐρανό, ὡς δοξασμένος Μέγας Ἀρχιερεύς μας, μεσιτεύει γιὰ μᾶς.
Συνιστᾶ ὅμως καὶ νὰ «προσερχώμεθα μετὰ παρρησίας»· νὰ καταφεύγουμε μὲ θάρρος, μὲ ἄφοβη πεποίθηση, στὸν «θρόνο τῆς χάριτος». Γιατί μὲ θάρρος; Διότι καταφεύγουμε στηριζόμενοι ὄχι σὲ τυχὸν δική μας ἀρετή, ἀλλὰ στὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς μας, τὴ μόνη ἁγία προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό, τὴν πανάσπιλη καὶ τελείως θεάρεστη. Νὰ καταφεύγουμε μὲ εἰλικρινὴ μετάνοια, καὶ ὁπωσδήποτε θὰ βρίσκουμε ἔλεος, ὅποιες κι ἂν εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας· διότι ἡ δύναμη τῆς σταυρικῆς θυσίας εἶναι ἄπειρη, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ποὺ θυσιάστηκε, ἦταν Θεάνθρωπος. Τὰ πελάγη τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων τῶν ἀνθρώπων δὲν μποροῦν νὰ νικήσουν τὴν ἀπύθμενη ἄβυσσο τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐκχύθηκαν στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν ματωμένο Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ.
Ἐπίσης νὰ καταφεύγουμε στὸν θρόνο τῆς Χάριτος, προσθέτει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος, ὥστε νὰ λαμβάνουμε «χάριν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν»· πλούσια δηλαδὴ Χάρι, δύναμη καὶ ἐνίσχυση στὸν ἀγώνα γιὰ τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴ σωτηρία μας, εἰδικὰ δὲ βοήθεια στὴν κατάλληλη περίσταση, στὴν κρίσιμη ὥρα τοῦ κάθε πειρασμοῦ.
Ἀσάλευτη πίστη στὸν Σωτήρα μας καὶ τὴ θυσία Του, σταθερὸς πνευματικὸς ἀγώνας, εἰλικρινὴς μετάνοια γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, πυκνὴ καταφυγὴ στὸν θρόνο τοῦ φιλανθρωπότατου Ἀρχιερέως μας, γιὰ νὰ ἀντλοῦμε ἔλεος ἐπάνω στὸ ἔλεος καὶ νὰ λαμβάνουμε «χάριν ἀντὶ χάριτος» (Ἰω. α´ 16), νά τί ἀπομένει νὰ κάνουμε ἐμεῖς γιὰ νὰ γευθοῦμε τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία.
***
«Δεῦτε, πιστοί, τὸ ζωοποιὸν Ξύλον προσκυνήσωμεν», ἀκοῦμε αὐτὴ τὴν ἡμέρα στοὺς Ναούς μας! Ἐλᾶτε, πιστοί, νὰ προσκυνήσουμε τὸ Ξύλο μὲ τὸ ὁποῖο μᾶς χαρίστηκε ἡ ζωή. Καὶ νὰ θαυμάσουμε τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ: τί σοφία, τί δύναμη, τί ἀγάπη κρύβεται σ᾿ αὐτὴ τὴ θυσία! Τόσο πλατιά, τόσο μεγάλη ὅσο ἡ αἰωνιότητα. Στὴν ἀτελεύτητη πανευφρόσυνη αἰωνιότητα συνεχῶς θὰ μᾶς ἀποκαλύπτονται πτυχὲς τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ, καὶ αὐθόρμητα θὰ ξεσποῦμε σὲ ἀέναη, ὁλόψυχη δοξολογία τοῦ ἁγίου ὀνόματός Του!
