Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.
Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην, τον εν τω Σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.
Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Α Λ Η Θ Ω Σ Α Ν Ε Σ Τ Η ! ! !
«Ήναψαν τας λαμπάδας κι εξήλθον
όλοι εις την ύπαιθρον να
ακούσωσιν την Ανάστασιν.
Γλυκείαν και κατανυκτικήν
Ανάστασιν εν μέσω των ανθούντων
δένδρων, υπό ελαφράς αύρας
σειομένων ευωδών θάμνων και των
λευκών ανθέων της
αγραμπελιάς…»
(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
Χριστός Ανέστη αδελφοί... 
.jpg)
