ΠΡΟΣΦΟΡΟ...

 

ΠΡΟΣΦΟΡΟ : Το πρόσφορο είναι απαραίτητο για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Είναι η αντιπροσφορά μας στον Κύριο, για τις δικές του πολλές και ιδιαίτερες δωρεές προς εμάς. Από το πρόσφορο, κατά την Προσκομιδή, θα πάρει ο ιερέας το μέρος εκείνο που θα γίνει το Τίμιο Σώμα του Κυρίου, τον «Αμνό», καθώς και τις μερίδες της Θεοτόκου, των Αγίων και των δικών μας ονομάτων (ζώντων και κεκοιμημένων), που θα μνημονευθούν. Το υπόλοιπο πρόσφορο κόβεται σε μικρά κομμάτια και διανέμεται ως αντίδωρο στους πιστούς στο τέλος της Θείας Λειτουργίας. Με την προσφορά του Άρτου στη Θεία Λειτουργία συμμετέχουμε κι εμείς ουσιαστικά σε αυτήν.

 

Για να γίνει όμως το πρόσφορό μας ευπρόσδεκτο, πρέπει να έχουμε καθαρότητα ψυχής και σώματος με προσευχές, εγκράτεια και νηστεία.

α. Και κατ’ αρχήν θα πρέπει να πούμε πως το ψωμί που προσφέρεται στην Ευχαριστία για να αγιαστεί και να γίνει Σώμα Χριστού ονομάζεται ευλογία ή προσφορά ή πρόσφορο ή αναφορά ή και σκέτη λειτουργιά. Πρέπει να ζυμώνεται με επιμέλεια στο σπίτι.

Και όπως δεν γίνονται δεκτοί για να προσφέρουν το Δώρο τους οι πιστοί που παραμένουν στις πτώσεις τους, έτσι και στην παρασκευή του προσφόρου επιβάλλεται να τηρούνται οι βασικές προϋποθέσεις. Δηλαδή, ο άνθρωπος που θα ασχοληθεί με αυτήν οφείλει να είναι πιστός, ευλαβής, μετανοών για τις αμαρτίες του και καθαρός στο σώμα του. Στις μονές ειδικό πρόσωπο αναλαμβάνει να επιτελεί αυτό το διακόνημα (προσφοράρης).

β. Το πρόσφορο ζυμώνεται με σταρένιο αλεύρι πρώτης ποιότητας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν χρησιμοποιεί άζυμο άρτο, όπως οι Ρ/Καθολικοί. Και τούτο διότι τηρεί με ακρίβεια την παράδοση που μας έχουν διασώσει οι θείοι Ευαγγελιστές και μάλιστα ο Ιωάννης.

Σύμφωνα με τη διήγησή του, ο Κύριος έφαγε με τους μαθητές Του τον Μυστικό Δείπνο 24 ώρες πριν από το εβραϊκό Πάσχα, στη διάρκεια του οποίου χρησιμοποιούνταν άζυμα.

Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος παρέδωσε το μυστήριο της Ευχαριστίας χρησιμοποιώντας ένζυμο ψωμί, από αυτό που έτρωγαν και οι Εβραίοι όλες τις ημέρες του χρόνου, έκτος από την ημέρα του Πάσχα.

Άλλωστε και η Ρ/Καθολική Εκκλησία τη θεωρία περί αζύμου άρτου την πρωτοεμφάνισε κατά τον 11ο αιώνα. Μέχρι τότε χρησιμοποιούσε για τη Θεία Λειτουργία ένζυμο άρτο, όπως και εμείς. Πρόκειται επομένως για νεωτερισμό απόβλητο. Για την παρασκευή του προσφόρου χρησιμοποιείται καθαρό σιτάρι και όχι άλλο δημητριακό (σίκαλις, αραβόσιτος κ.λπ.).

γ. Το πρόσφορο παρασκευάζεται με προζύμι. Ευσεβείς γυναίκες που καταπιάνονται με το ζύμωμα του προσφόρου, συνηθίζουν να «πιάνουν» το προζύμι με βασιλικό από τον Τίμιο Σταυρό, αντί με κοινή μαγιά. Πρόκειται για ευλαβική συνήθεια που προδίδει βαθιά πίστη. Και είναι και αυτό τρανή απόδειξη της ιερότητας της όλης εργασίας, που στηρίζεται πάνω στην θαυματουργούσα πίστη μας. Η διαδικασία της προετοιμασίας του ζυμώματος είναι μεν απλή, όμως επιβάλλεται να συνοδεύεται και από μία ανάλογη προς την ιερότητα του έργου ετοιμασία. Κατά την ώρα επομένως αυτή τηρείται σιγή, γίνεται προσευχή, ανάβεται κερί και καίεται λιβάνι.

δ. Αφού ετοιμαστεί το προζύμι, ακολουθεί το ζύμωμα σε χώρο καθαρό και σε σκεύη που χρησιμοποιούνται μόνο γι’ αυτό το σκοπό. Προς τούτο, πρέπει να στρωθεί κατάλληλα με λευκή καθαρή πετσέτα το τραπέζι πάνω στο οποίο γίνεται το ζύμωμα, ενώ πάνω στο τραπέζι καίει κερί και θυμίαμα. Η νοικοκυρά που ζυμώνει έχει χέρια καθαρά και ρούχα καθαρά και προσεύχεται κατά την ώρα του ζυμώματος. Όταν τελειώσει το ζύμωμα, θα πλασθεί το στρογγυλό καρβέλι για να τοποθετηθεί επάνω του η σφραγίδα. Το πρόσφορο είναι στρογγυλό. Παλαιότερα, προ της αλώσεως, χρησιμοποιούνταν τετράγωνα πρόσφορα. Σήμερα είναι στρογγυλά. Συμβολίζουν το «άναρχον» και «ατελεύτητον» του Θεού.

Η σφραγίδα που «πατιέται» επάνω στο ζυμάρι εικονίζει ένα σταυρό. Το κάθετο τμήμα του απαρτίζεται από τρία ισομερή τετράγωνα τεμάχια, καθένα εκ των οποίων εικονίζει σταυρό, και στα τέσσερα άκρα του τα γράμματα ΙΣ-ΧΡ-ΝΙ-ΚΑ (Ιησούς Χριστός Νικά). Στο οριζόντιο τμήμα του ο σταυρός περιλαμβάνει δύο τετράγωνα εκατέρωθεν του κεντρικού, που εικονίζουν το μεν την Παναγία, σε σχήμα τριγώνου με τα αρχικά Μ και Θ (Μήτηρ Θεού), το δε τα 9 τάγματα των αγγέλων σε σχήμα 9 μικρών τριγώνων σε σειρές από τρία τριγωνάκια σε κάθε σειρά. Οι σφραγίδες αυτές, που είναι ξύλινες και σκαλιστές, κατασκευάζονται βασικά στο Αγ. Όρος ή και σε άλλα μοναστήρια με μεγάλη δεξιοτεχνία. Στο εμπόριο διατίθενται και πλαστικές, που πρέπει να αποφεύγονται ως ευτελείς.

«Όχι δε από σιτάρι μόνον πρέπει οι χριστιανοί να κατασκευάζουν τας προσφοράς του άρτου αλλά και από σιτάρι το πλέον εκλεκτόν, το οποίον με διαφορετικόν τρόπον από το κοινόν ψωμί, πρέπει να το παστρεύουν και να το αλέθουν και να το ζυμώνουν και να το φουρνίζουν, την δε προσφορά του οίνου ήτοι το νάμα, πρέπει να το διαλέγουν και αυτό, όπου να μην είναι ξύδι, ή μούστος, ή πετμέζι ή άλλο τι γέννημα της αμπέλου, αλλά από μόνον κρασί και κρασί καλόν και κόκκινον, διατί το κόκκινον έχει περισσοτέραν αναλογίαν και ομοιότητα με το αίμα, εις το οποίον έχει να μεταβληθή εν τοις μυστηρίοις. Διότι εκείνοι οπού τοιαύτας εκλεκτάς προσφοράς προσφέρουσιν εις τον Θεόν, παρομοιάζουσι με τον ‘Αβελ, του οποίου εδέχθη την θυσίαν ο Κύριος. Όσοι δε, όχι από τα καλύτερα, αλλά από τα κατώτερα προσφέρουσιν εις τον Θεόν, ούτοι με τον Κάϊν παρομοιάζουσι, του οποίου δεν εδέχθη τα δώρα ο Θεός, αλλά τα απεστράφη» (Νικοδήμου Αγιορείτου, Ερμηνεία Η’ κανόνος Θεοφ. Αλεξανδρείας).

ε. Όταν το πρόσφορο ψηθεί στο φούρνο, τυλίγεται σε καθαρή πετσέτα και έτσι προσφέρεται στον ιερέα για τη Θεία Λειτουργία. Τουλάχιστον 2 πρόσφορα χρειάζονται για κάθε Θεία Λειτουργία, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.

Από το ένα θα εξαχθεί μόνο ο Αμνός και από το άλλο οι υπόλοιπες μερίδες (Πηδάλιον, σ. 83). Από το πρόσφορο ο Ιερεύς θα «προσκομίσει», δηλαδή θα κόψει με την αγία Λόγχη, 5 συνολικά τεμάχια. Το πρώτο είναι το κεντρικό τετράγωνο στο σταυρικό σχήμα που περιγράψαμε. Αυτό εξάγεται με προσοχή και συμβολίζει τον Αμνό, δηλαδή τον Ιησού Χριστό. Ο Αμνός τοποθετείται από τον λειτουργό ιερέα πάνω στο Αγ. Δισκάριο και στο μέσον αυτού. Ακολουθεί η εξαγωγή της «μερίδος» της Θεοτόκου. Ο ιερεύς κόβει το τρίγωνο από το αριστερό μέρος του προσφόρου και το τοποθετεί στα δεξιά του Αμνού, πάνω στο Αγ. Δισκάριο.

Έπειτα κόβονται οι «μερίδες» των Αγγέλων, 9 τον αριθμό, που βρίσκονται στα δεξιά του προσφόρου, και τοποθετούνται στο αριστερό του Αμνού και αυτές χωριστά μία μία πάνω στο Αγ. Δισκάριο. Τέλος κόβονται και άλλα δύο τεμάχια, το ένα για τη μνημόνευση των ζώντων και το άλλο για τους κεκοιμη-μένους. Δηλαδή ο ιερεύς προετοιμάζοντας την πρόθεση, μνημονεύει τα ονόματα που του δίνουν οι πιστοί ή ονόματα που ο ίδιος γνωρίζει βγάζοντας από κάθε τεμάχιο, ανάλογα με τη μνημόνευση ζώντων ή κεκοιμημένων, ένα ψιχουλάκι που συμβολίζει την ψυχή του μνημονευόμενου προσώπου. Τα ψιχουλάκια αυτά τοποθετούνται εμπρός από τον Αμνό σε δύο σωρούς εκατέρωθεν, ενώ στη μέση και ανάμεσα σ’ αυτούς τοποθετείται η «μερίδα» του Επισκόπου του τόπου όπου τελείται η Θεία Ευχαριστία και τέλος εκείνη του ιερουργούντος ιερέως.

στ. Κανονικά πρέπει να χρησιμοποιείται κάθε φορά ένας άρτος για την Προσκομιδή. Από αυτόν εξάγονται και τα 5 τεμάχια που αναφέραμε πιο πάνω. Άλωστε από την αρχαιότητα παραλάβαμε έναν άρτο να προσκομίζουμε, αφού, κατά τον Απόστολο Παύλο: «ο άρτος ον κλώμεν (τεμαχίζουμε) ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστίν; ότι εις άρτος, εν σώμα οι πολλοί εσμέν. Οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν».

Και κατά τους βυζαντινούς χρόνους ένας άρτος προσφερόταν και χρησιμοποιούνταν. Πολύ αργότερα αναφάνηκε η συνήθεια να χρησιμοποιούνται 5 άρτοι, ώστε από τον καθένα να εξάγεται καθένα από τα 5 τεμάχια που τοποθετούνται πάνω στο Αγ. Δισκάριο. Πάντως ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης διδάσκει, όπως είπαμε πιο πάνω, ότι ο Αμνός πρέπει μόνος αυτός να εξάγεται από ένα πρόσφορο και όλα τα άλλα κομμάτια από άλλο η από άλλα. Τούτο δε για να κοπεί το υπόλοιπο του προσφόρου από το οποίο εξήχθη ο Αμνός, σε Αντίδωρο, που δικαιούνται να φάνε μόνο οι πιστοί και μόνο μέσα στην εκκλησία (βλ. Πηδάλιον, σσ. 681-682).

ζ. Από όλα τα κομμάτια που έχουν τοποθετηθεί επί του Αγ. Δισκαρίου, μόνο το κεντρικό, δηλαδή ο Αμνός, γίνεται με την επίκληση του Αγ. Πνεύματος Σώμα Χρίστου. Τα άλλα απλώς εξαγιάζονται και ευλογούνται. Γι’ αυτό και δεν τοποθετούνται μέσα στο Αγ. Ποτήριο αναμειγνυόμενα με το Αίμα του Κυρίου, όταν πρόκειται να γίνει η Θεία Κοινωνία των πιστών. Η Θεία Κοινωνία περιέχει μόνο τον Αμνό εμβαπτισμένο εντός του αγίου Αίματος.

«Ο άρτος λοιπόν είναι ένζυμος, επειδή είναι ως εις έμψυχος δια μέσου της ζύμης και αληθινά τέλειος· μαρτυρεί δε αυτός ότι το πρόσλημμα, ήτοι το σώμα το οποίον ο λόγος του Θεού προσέλαβεν, ήτο τέλειον και αυτός ο Κύριος ημών σαρξ εγένετο χωρίς να αλλοιωθή και ήτο με ψυχήν λογικήν και νοεράν, όταν προσέλαβε την ανθρωπότητα και ότι ήτο τέλειος άνθρωπος, δια να αναπλάση και εμέ ολόκληρον.

Τρία δε τινά πράγματα είναι εντός αυτού του άρτου, δια τα τρία μέρη, τα οποία έχει η ψυχή και δια την τιμήν της Αγίας Τριάδος. ’λευρον ομού με ζύμην, η οποία δηλοί την ψυχήν· και νερόν, το οποίον δηλοί το βάπτισμα · και άλας, όπερ σημαίνει τον νουν και την διδασκαλίαν του Θεού Λόγου, ο οποίος είπε προς τους μαθητάς «Ύμείς εστέ το άλας της γης»… Εψημένος δε είναι ο άρτος εις πυράν, ότι Θεός ων όλος ηνώθη με ημάς και μας μετέδωκεν από την δύναμιν και ενέργειάν Του ή δια να είπω κάλλιον ηνώθη όλος με όλην την ιδικήν μας πρώτην αρχήν» (Συμεών Θεσσαλονίκης, Περί της ιεράς τελετής της Θείας Λειτουργίας, Κεφ. Θ’ ).

Είναι μέγα και ιερό το έργο της παρασκευής του προσφόρου. Ανήκει στα ευλαβή έργα των ευλαβικών γυναικών, που όμως σήμερα όλο και περισσότερο σπανίζουν. Στις πόλεις βρίσκονται πάντοτε μεταξύ των ενοριτισσών γυναίκες που έχουν τη διάθεση να ασχοληθούν με το ζύμωμα του προσφόρου.

Στα χωριά είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν τέτοιες γυναίκες. Και οι ιερείς αναγκάζονται να χρησιμοποιούν για τη Θεία Ευχαριστία ψωμί του φούρνου ή πρόσφορο ζυμωμένο από τον φούρναρη. Φτάσαμε στο σημείο ούτε οι πρεσβυτέρες (παπαδιές) να ασχολούνται με το έργο αυτό. Και όμως η Εκκλησία ανέκαθεν έδωσε μεγάλη προσοχή και σ’ αυτό. Άλλωστε είναι αυτονόητο πόσο ιερό είναι το έργο της παρασκευής των Δώρων που προσφέρονται για να τελεσθεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Οι χριστιανοί και οι χριστιανές μας πρέπει να γνωρίζουν ότι ο ιερεύς δέεται σε κάθε Θεία Λειτουργία υπέρ εκείνων που προσέφεραν τα Δώρα και «υπέρ ων και εφ’ οίς αυτά προσεκόμισαν».

Εύχεται για τις οικογένειές τους, για τα παιδιά τους, καθώς και για εκείνους, ζώντες και κεκοιμημένους, υπέρ των οποίων τα προσέφεραν. Στα βυζαντινά χρόνια τα Δώρα τα προσέφερε ο αυτοκράτορας. Σήμερα το δικαίωμα αυτό το έχουν υπό προϋποθέσεις όλοι οι πιστοί. Είναι κρίμα όμως να παρατηρείται απροθυμία για άσκηση του […].

Μοιραστείτε το: