Ὁ ἐκκλησιασμός τῆς Κυριακῆς
«Ἦν διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι»
Ὁ Κύριος δίδασκε ἕνα Σάββατο στὴ συναγωγή. Στὸ ἀκροατήριό Του ξεχώρισε μιὰ γυναίκα ἡ ὁποία ἀπὸ δαιμονικὴ ἐνέργεια γιὰ δεκαοχτὼ ὁλόκληρα χρόνια ἦταν «συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές»· ἦταν σκυμμένη διαρκῶς, σχεδὸν διπλωμένη στὰ δύο, καὶ δὲν μποροῦσε νὰ σηκώσει καθόλου τὸ σῶμα της καὶ νὰ σταθεῖ ὄρθια. Ὁ Κύριός μας τὴν θεράπευσε, ἐπιβραβεύοντας τὸν ζῆλο της νὰ πηγαίνει στὴ συναγωγή… Οἱ Ἰουδαῖοι τὸ Σάββατο πήγαιναν στὴ συναγωγή, ὅπου συμπροσεύχονταν, συνέψαλλαν καὶ ἄκουγαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς τὴν Κυριακὴ πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ συμμετάσχουμε στὴ Λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπὸ τὸ Σάββατο καὶ τὴ Λατρεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Παίρνοντας λοιπὸν ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν εὐσεβὴ συγκύπτουσα ἂς δοῦμε πῶς μποροῦμε νὰ ἐπιμεληθοῦμε τὸν κυριακάτικο ἐκκλησιασμό μας.
1. Ἀνελλιπὴς ἐκκλησιασμὸς
Ἡ συγκύπτουσα εἶχε σοβαρὸ λόγο γιὰ νὰ μὴν πηγαίνει στὴ συναγωγή. Δυσκολευόταν νὰ περπατήσει. Κάθε μετακίνησή της ἦταν ἐπίπονη καὶ χρονοβόρα, πέρα ἀπὸ τὸ ὅτι γινόταν θέαμα στὸν κόσμο. Καὶ ὅμως, οὔτε ἡ ἀναπηρία της, οὔτε ὁ φόβος γιὰ τὸ τί θὰ πεῖ ὁ κόσμος, οὔτε ὁποιοδήποτε ἄλλο ἐμπόδιο νίκησε τὸν ζῆλο της γιὰ τὴ Λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ἐφάρμοζε μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια τὴν τέταρτη ἐντολὴ τοῦ Δεκαλόγου: «Μνήσθητι τὴν ἡμέραν τῶν σαββάτων ἁγιάζειν αὐτήν» (Ἐξ. κ´ 8). Νὰ θυμᾶσαι πάντοτε νὰ ἀφιερώνεις τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου στὸ Θεό.
Ἀντίστοιχα ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ τιμοῦμε τὴν Κυριακὴ ὡς ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο μὲ τὸ νὰ μὴν ἐργαζόμαστε ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἀλλὰ νὰ τὴν διαθέτουμε γιὰ τὴ Λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πνευματική μας ὠφέλεια.
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μᾶς κρατοῦν μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μικροαδιαθεσίες ποὺ δὲν μᾶς καθηλώνουν στὸ κρεβάτι – μᾶς τὸ διδάσκει αὐτὸ ἡ συγκύπτουσα – ἢ διάφορες δραστηριότητες: ἐκδρομές, ἀθλητικὲς ἐκδηλώσεις, φροντιστήρια, συνέδρια.
Τὴν Κυριακὴ πηγαίνουμε στὸ Ναὸ νὰ γιορτάσουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, τὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας, νὰ λατρεύσουμε τὸν Θεὸ μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς μας, νὰ προσφέρουμε ὡς Ἐκκλησία τὴ μόνη τελείως θεάρεστη θυσία μὲ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί, ἂν εἴμαστε ἕτοιμοι, νὰ κοινωνήσουμε ἀπὸ τὸ Ποτήριο τῆς ζωῆς. Ὁ κυριακάτικος ἐκκλησιασμὸς εἶναι ὁ σημαντικότερος σταθμὸς στὴν πνευματικὴ πορεία τῆς ἑβδομάδας, μοναδικὴ εὐκαιρία ἁγιασμοῦ. Μᾶς βοηθάει νὰ νιώθουμε τὴν Ἐκκλησία ὡς οἰκογένειά μας καὶ τὸν Οὐρανὸ ὡς ἀληθινὴ πατρίδα μας.
2. Συνειδητὸς ἐκκλησιασμὸς
Ὡστόσο, γιὰ νὰ ζήσουμε τὸ θαῦμα ποὺ λέγεται θεία λατρεία, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐκκλησιαζόμαστε ὄχι μόνο ἀνελλιπῶς ἀλλὰ καὶ συνειδητά. Μᾶς διδάσκει πάλι σ᾿ αὐτὸ ἡ συγκύπτουσα. Εἶχε πάει στὴ συναγωγὴ ἀπὸ δίψα πνευματική, γιὰ ν᾿ ἀκούσει λόγο Θεοῦ. Καὶ ὅταν εἶδε τὸν Κύριο, δὲν ζήτησε τὴ θεραπεία της. Πραγματικὰ μεγάλη ἡ πίστη καὶ ἡ εὐλάβειά της! Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος τὴν θεράπευσε καὶ τὴν ὀνόμασε «θυγατέρα Ἀβραάμ», ὄχι τόσο γιὰ τὴ φυσικὴ καταγωγή της ἀπὸ τὸν πατριάρχη Ἀβραάμ, ὅσο γιὰ τὴ θερμὴ πίστη της. Ὁ ἐκκλησιασμὸς εἶναι συνειδητός, ὅταν γίνεται μὲ ζωντανὴ πίστη, μὲ πόθο πνευματικό.
Ὁ Χριστιανὸς λοιπὸν ποὺ θέλει νὰ ζήσει τὴ Λατρεία ἑτοιμάζεται ἀπὸ τὴν παραμονή. Τὸ Σαββατόβραδο δὲν εἶναι γιὰ ἐξόδους καὶ ξενύχτια, ὅπως δυστυχῶς ἔχει ἐπικρατήσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἑτοιμαστοῦμε μὲ περισυλλογή, σχετικὴ μελέτη καὶ προσευχὴ γιὰ τὴν ἐπισημότερη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας.
Καθαυτὸ ὅμως συνειδητὸς ἐκκλησιασμὸς σημαίνει ὅτι ὁ πιστὸς προσέρχεται νωρὶς στὴν ἐκκλησία καὶ ὄχι ἁπλῶς παρακολουθεῖ, ἀλλὰ προσπαθεῖ νὰ συμμετέχει στὴ Λατρεία. Σιωπᾶ καὶ συγκεντρώνεται. Δοξάζει τὸν Θεὸ γιὰ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὶς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες Του. Μέσα ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῶν αἰτημάτων καὶ ἱερῶν πράξεων τῆς θείας Λειτουργίας ἀγκαλιάζει ὅλο τὸν κόσμο, καὶ τὴ δική του ζωὴ μὲ ὅλες τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες της.
Ἂν ἔτσι ἐκκλησιάζεται ὁ πιστός, δὲν θὰ νιώθει πλέον τὸν ἐκκλησιασμὸ ὡς καθῆκον ἀλλὰ ὡς ζωτικὴ ἀνάγκη, ὡς τὴν πιὸ εὐλογημένη ὥρα τῆς ἑβδομάδας.
***
Κάθε Κυριακὴ ζοῦμε πιὸ ἔντονα στὴν ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία τὸ μέγιστο θαῦμα: τὴ μεταβολὴ τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ· καὶ μέσῳ αὐτοῦ τὸ θαῦμα τῆς προσωπικῆς μας ἀναστάσεως. Κάθε Κυριακὴ μᾶς περιμένει στὴν ἐκκλησία ὁ φιλάνθρωπος Κύριος γιὰ νὰ ἀνορθώσει τὴν ψυχή μας, τὴν συγκύπτουσα ἀπὸ τὶς πτώσεις, τὶς βιοτικὲς μέριμνες καὶ τὴν ὅλη ταλαιπωρία τῆς ἑβδομάδας. Μᾶς περιμένει γιὰ νὰ φροντίσει τὶς πληγές μας, νὰ ἁπαλύνει τοὺς πόνους μας, νὰ μᾶς μεταδώσει ζωή. Κι ἂν εἶναι ἔτσι, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπουσιάζουμε;
πηγή: "Ο Σωτήρ"
