Η αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία και το ναυτικό την 6 Δεκεμβρίου περιχαρώς τον κανόνα της πίστεως, την εικόνα της πραότητας, τον διδάσκαλο της εγκράτειας και της ταπεινοφροσύνης, όχι για να προσφέρει μια ευκαιρία να εφαρμόσουμε εμείς οι χριστιανοί, οι οποίοι υποτίθεται ότι είμεθα «συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού», το σύνθημα των άθεων και των άπιστων «φάγωμεν πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν». Προβάλλει η Ορθοδοξία μας «τον μέγιστο Ιεράρχη» για να μας συναρπάσει με τις χριστιανικές αρετές του, βλέποντας τες να ακτινοβολούν σε ζωντανό πρότυπο και να ενσαρκώνονται στην ζωή από μια εκλεκτή προσωπικότητα από μια αγία μορφή.Ακόμη, για να μας υποδείξει και να μας εμπνεύσει τον δρόμο εκείνου και την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε, στην επίγεια ζωή μας. Τέλος, η εορτή του Αγίου αποσκοπεί να διώξει κάθε δισταγμό και δειλία από τις ψυχές μας και να εμφυσήσει σε αυτές εμπιστοσύνη, θάρρος, γενναιότητα, αλλά και βεβαιότητα για την πνευματική νίκη.
Με λίγα λόγια « η αλήθεια των πραγμάτων» θέλει να μας υποδείξει εμπράκτως ποιος πρέπει να είναι ο άνθρωπος του Θεού, ο δούλος ο αγαθός και πιστός, ο καλός εργάτης του αμπελώνα του Χριστού, τον άνθρωπο του Θεού, έχει περισσότερη ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε σήμερα η ανθρώπινη κοινωνία μας. Θα το καταλάβουμε πολύ καλά αν λάβουμε υπ όψιν μας, ποιος ήταν ο Άγιος Νικόλαος, ο άνθρωπος του Θεού. Ο Άγιος Νικόλαος αναγνωρίζεται ως προστάτης των ναυτικών ως κυρίαρχος των θαλασσών και είναι αλήθεια ότι τα καράβια μας έχουν για φυλακτό και στολίδι το εικόνισμα του αγίου. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει πόλη ή χωριό ελληνικό που να μην έχει Εκκλησία ή ένα ξωκλήσι στο όνομα του Αγίου Νικολάου. Οι ναυτικοί με ευλάβεια ανάβουν το καντήλι τους, γιατί τον βλέπουν με τα ψυχικά τους μάτια στις δύσκολες τρικυμισμένες νύχτες επάνω στο τιμόνι τους. Ο άνθρωπος του Θεού έχει τέλεια πίστη, περισσότερη πεποίθηση και βεβαιότητα σε κάθε τι που λέει ο Θεός, παρά σε ότι εμφανίζουν σ αυτόν οι αισθήσεις του. Έχει άπειρη αγάπη για τον άνθρωπο για τον διδάσκαλο του, για το ορφανό, για τον άστεγο. Κήρυκας της Ορθοδοξίας, συμπαραστάτης των διωγμένων και μάρτυρας στο κελί των φυλακών.
Μικρός δοκιμάστηκε στην πίκρα της ορφάνιας, διδάχτηκε απ αυτή να εκτιμά τον πόνο του ανθρώπου. Απαρνείται ευχαρίστως το δικό του θέλημα, για να υπακούσει τυφλά στο Άγιο θέλημα του Κυρίου Ιησού. Οι γονείς του είχαν προφθάσει να του καλλιεργήσουν την ψυχή με τα λουλούδια της αγάπης.
Η αγάπη του προς το Θεό, είναι τέλεια και αποδεικνύεται με την τέλεια υπακοή προς το Θεό και την «εν πνεύματι και αλήθεια» προσευχή και λατρεία. Οι γονείς του, τον άφησαν περιουσία αξιόλογη. Δίκοπο μαχαίρι σε έναν νέο. Και όμως όταν υπάρχει της αγάπης το κλειδί και της συμπόνιας, ξεκλειδώνουν οι καρδιές, ανοίγουν τα χρηματοκιβώτια, αναστηλώνονται ψυχές μαραζωμένες από τον πόνο.
Λυπάται αληθινά σε κάθε θλίψη και λύπη του πλησίον του, αλλά και χαίρεται και σκιρτά από αγαλλίαση η καρδιά του, σε κάθε καλό, σε κάθε επιτυχία, σε κάθε έπαινο και τιμή και δόξα που αποδίδουν στον πλησίον οι άνθρωποι.
Εφαρμόζει πιστά στην ζωή του τα λόγια του Θεού για την ωφέλεια και σωτηρία των άλλων με όλες του τις δυνάμεις. Συμπαρίσταται στα τρία πάμπτωχα κορίτσια για την αποκατάσταση τους και διακρίνεται στα Πάταρα της Λυκίας ο νεαρός Νικόλαος για την μεγάλη αγάπη στο λαό του Θεού σαν ιερεύς του Χριστού και πνευματικός πατέρας.
Η αγάπη του προς το Θεό, είναι τέλεια και αποδεικνύεται με την τέλεια υπακοή προς το Θεό και την «εν πνεύματι και αλήθεια» προσευχή και λατρεία. Οι γονείς του, τον άφησαν περιουσία αξιόλογη. Δίκοπο μαχαίρι σε έναν νέο. Και όμως όταν υπάρχει της αγάπης το κλειδί και της συμπόνιας, ξεκλειδώνουν οι καρδιές, ανοίγουν τα χρηματοκιβώτια, αναστηλώνονται ψυχές μαραζωμένες από τον πόνο.
Λυπάται αληθινά σε κάθε θλίψη και λύπη του πλησίον του, αλλά και χαίρεται και σκιρτά από αγαλλίαση η καρδιά του, σε κάθε καλό, σε κάθε επιτυχία, σε κάθε έπαινο και τιμή και δόξα που αποδίδουν στον πλησίον οι άνθρωποι.
Εφαρμόζει πιστά στην ζωή του τα λόγια του Θεού για την ωφέλεια και σωτηρία των άλλων με όλες του τις δυνάμεις. Συμπαρίσταται στα τρία πάμπτωχα κορίτσια για την αποκατάσταση τους και διακρίνεται στα Πάταρα της Λυκίας ο νεαρός Νικόλαος για την μεγάλη αγάπη στο λαό του Θεού σαν ιερεύς του Χριστού και πνευματικός πατέρας.
Είχε μεγάλη υπομονή σε όλες τις αδικίες που γίνονταν και σε όλες τις θλίψεις. Είχε μεγαλοψυχία και ήταν καρτερικός σε όλους τους διωγμούς, τους κινδύνους, τις κακώσεις, τις φυλακίσεις εξ αιτίας της αγάπης στο Χριστό, ανεξίκακος προς όλους τους αδικούντες, τους κακοποιούντας και βλάπτοντας και θλίβοντας και επιζητούντες το θάνατο του.
Η ψυχή του ελεύθερη έχει άπειρη πραότητα ειρήνη, γαλήνη και προσοχή μεγάλη για να μην μαράνει με την γλώσσα του. Τα πάντα κάνει για την δόξα του Θεού.
Τα Μύρα της Λυκίας είχαν χάσει τον επίσκοπο τους. Συγκεντρωμένοι οι επίσκοποι των γειτονικών επαρχιών σκέπτονται ποιον να εκλέξουν, Αρχιεπίσκοπο των Μύρων και δεν συμφωνούν την πρώτη μέρα. Τη νύχτα βλέπουν όλοι τους το ίδιο όραμα, κάποιον Άγγελο να έρχεται κοντά τους και να τους λεει: «Αύριο θα εκλέξετε τον Νικόλαο, τον ιερέα των Πατάρων». Συγκεντρώθηκαν όλοι το πρωί και με βαθειά συγκίνηση δόξασαν τον Θεό, για τη θεια καθοδήγηση και εξέλεξαν τον διαλεγμένο ιερέα του Θεού, τον Νικόλαο. Αληθινά «Εθνοπρόβλητο» Αρχιεπίσκοπο των Μύρων της Νίκαιας.
Η ψυχή του ελεύθερη έχει άπειρη πραότητα ειρήνη, γαλήνη και προσοχή μεγάλη για να μην μαράνει με την γλώσσα του. Τα πάντα κάνει για την δόξα του Θεού.
Τα Μύρα της Λυκίας είχαν χάσει τον επίσκοπο τους. Συγκεντρωμένοι οι επίσκοποι των γειτονικών επαρχιών σκέπτονται ποιον να εκλέξουν, Αρχιεπίσκοπο των Μύρων και δεν συμφωνούν την πρώτη μέρα. Τη νύχτα βλέπουν όλοι τους το ίδιο όραμα, κάποιον Άγγελο να έρχεται κοντά τους και να τους λεει: «Αύριο θα εκλέξετε τον Νικόλαο, τον ιερέα των Πατάρων». Συγκεντρώθηκαν όλοι το πρωί και με βαθειά συγκίνηση δόξασαν τον Θεό, για τη θεια καθοδήγηση και εξέλεξαν τον διαλεγμένο ιερέα του Θεού, τον Νικόλαο. Αληθινά «Εθνοπρόβλητο» Αρχιεπίσκοπο των Μύρων της Νίκαιας.
Έχοντας κάθε χριστιανική αρετή, προχωρούσε πάντοτε προς τα εμπρός και φρονούσε ότι τίποτα δεν είχε για τον εαυτό του και ότι σε όλα ενεργούσε η δύναμη του Θεού. Συναισθανόταν και φρονούσε, για τον εαυτό του εκείνο το οποίο παραγγέλλει ο Κύριος:« Όταν ποιήσετε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ο ωφείλωμεν ποιήσαι πεποιήκαμεν». Συναισθανόταν ότι είναι πρώτος απ τους αμαρτωλούς, όπως φρονούσε και ο Θείος Παύλος για τον εαυτό του, ο οποίος αν και ήταν ο εκλεκτός του Θεού απόστολος θεωρούσε τον εαυτό του πρώτο από τους αμαρτωλούς.
Και όταν ήρθαν οι χρόνοι των διωγμών κλείστηκε στις φυλακές και δοκίμασε σκληρά μαρτύρια και ήταν έτοιμος να δώσει τη ζωή του για την πίστη του. Η απόφαση θανατώσεως ήταν βγαλμένη, εκατοντάδες χριστιανοί πέρασαν να του δώσουν το στέρνο φιλί και να ζητήσουν την ευχή του. Και εκείνος με χαρά, δοξολογούσε το Θεό για το μαρτυρικό του τέλος. Ξημέρωνε η ημέρα του θανάτου του. Φωνές αλαλαγμοί, πλήθη λάου ασυγκράτητα ορμούν στις φυλακές: «Ω Κύριε ψιθυρίζει γονατιστός ο Άγιος ήρθε η ώρα να δώσω το αίμα μου για Σένα». Σπάζουν και πέφτουν τις φυλακής οι πόρτες φιλούν τον Άγιο. Είναι θαύμα; Είναι όραμα; Κι όμως είναι πραγματικότητα. Ο Μ. Κωνσταντίνος είχε νικήσει τους αντιπάλους του και κατάπαυσε τους διωγμούς των χριστιανών.
Ο Νικόλαος είχε σταυρώσει όλες τις επιθυμίες και τα πάθη της σάρκας και κάθε ροπή και κλίση προς την αμαρτία. Τα είχε νεκρώσει όλα και η αμαρτία δεν μπορούσε να εισχωρήσει μέσα του για τη νέκρωση της αμαρτίας στους αληθινούς χριστιανούς λέει ο θεόπνευστος Παύλος: «Οί δε πιστοί, του Χριστού, την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και τις επιθυμίες». Υπάκουσε στο Χριστό και με τη βάπτιση του σταυρώθηκε κατά της αμαρτίας και έζησε απόφασισμένος να θυσιαστεί για να κερδίσει την αιωνιότητα. Ελεύθερος από τις φυλακές και ελεύθερος από τα πάθη πήρε στα χεριά του με θεία δύναμη την εξουσία. Δίδαξε το λόγο του Θεού και στάλαξε βάλσαμο παρηγοριάς. Αντέκρουσε τους αιρετικούς και στην Α' Οικουμενική Σύνοδο. Μα πιο πολύ θαυματούργησε με την άπειρη αγάπη του σήκωνε το ανάστημα του.
Σαν άνεμος αντιστέκεται, και αρπάζει τον πέλεκυ που θα 'πεφτε βαρύς σε τρεις αθώους από τον δήμιο. Είχε την δύναμη να επιβάλλεται, να γράφει και στον Αυτοκράτορα, υποστηρίζοντας και δείχνοντας το δίκιο όταν έπρεπε. Αλλά και άλλους τρεις φυλακισμένους στρατηγούς από τον ίδιο τον αυτοκράτορα στην πόλη που περιμένουν τον θάνατο τους έσωσε.
Συκοφαντημένοι και αυτοί από ανθρώπους φθονερούς. Τα δακρυσμένα μάτια τους δεν έπαυσαν να ζητούν το έλεος Του Θεού. Και πόσους άλλους σαν κι αυτούς δεν είχε σώσει. 0 Μ. Κωνσταντίνος και ο Έπαρχος Αβάδιος βλέπουν την νύχτα τον γέροντα Δεσπότη και ξυπνούν τρομαγμένοι. Με αυστηρό ύφος τους λέγει :«Βγάλτε από τη φυλακή τους τρεις στρατηγούς γιατί είναι συκοφάντημένοι», «Και ποιος είσαι Δέσποτα;» τολμά να ρωτήσει ο Βασιλιάς.«Ο Νικόλαος των Μύρων» είπε ο γέροντας και έφυγε.
Δεν τελειώνουν οι διηγήσεις των θαυμάτων του Αγίου. Από τότε που ταξίδευε στην Παλαιστίνη ο Άγιος Νικόλαος και σταμάτησε με προσευχή την τρικυμία, ως σήμερα έχουν να διηγούνται οι χριστιανοί μας ναυτικοί για τον Άγιο των θαλασσών.
Αυτός είναι ο Άγιος Νικόλας, ο Άγιος Του Θεού τον οποίο τιμούμε και προσκυνούμε. Κανόνα πίστεως τον χαρακτηρίζει η εκκλησία μας, υπόδειγμα και μέτρο της πίστεως μας. Τόσο πράος ο τιμώμενος Άγιος, ο τιμώμενος ιεράρχης, ώστε να είναι: «εικόνα πραότητας» που οφείλουμε να αντιγράφουμε πιστά. Αλλά είναι και διδάσκαλος της εγκράτειας. Ας μιμηθούμε λοιπόν σε όλα αυτά τον μεγάλο αυτό διδάσκαλο της Εκκλησιάς μας και ας τον ακολουθήσουμε ιδιαιτέρως στην ταπεινοφροσύνη με την οποία εκείνος κέρδισε τα υψηλά, τα ουράνια, αιώνια αγαθά.
Και όταν ήρθαν οι χρόνοι των διωγμών κλείστηκε στις φυλακές και δοκίμασε σκληρά μαρτύρια και ήταν έτοιμος να δώσει τη ζωή του για την πίστη του. Η απόφαση θανατώσεως ήταν βγαλμένη, εκατοντάδες χριστιανοί πέρασαν να του δώσουν το στέρνο φιλί και να ζητήσουν την ευχή του. Και εκείνος με χαρά, δοξολογούσε το Θεό για το μαρτυρικό του τέλος. Ξημέρωνε η ημέρα του θανάτου του. Φωνές αλαλαγμοί, πλήθη λάου ασυγκράτητα ορμούν στις φυλακές: «Ω Κύριε ψιθυρίζει γονατιστός ο Άγιος ήρθε η ώρα να δώσω το αίμα μου για Σένα». Σπάζουν και πέφτουν τις φυλακής οι πόρτες φιλούν τον Άγιο. Είναι θαύμα; Είναι όραμα; Κι όμως είναι πραγματικότητα. Ο Μ. Κωνσταντίνος είχε νικήσει τους αντιπάλους του και κατάπαυσε τους διωγμούς των χριστιανών.
Ο Νικόλαος είχε σταυρώσει όλες τις επιθυμίες και τα πάθη της σάρκας και κάθε ροπή και κλίση προς την αμαρτία. Τα είχε νεκρώσει όλα και η αμαρτία δεν μπορούσε να εισχωρήσει μέσα του για τη νέκρωση της αμαρτίας στους αληθινούς χριστιανούς λέει ο θεόπνευστος Παύλος: «Οί δε πιστοί, του Χριστού, την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και τις επιθυμίες». Υπάκουσε στο Χριστό και με τη βάπτιση του σταυρώθηκε κατά της αμαρτίας και έζησε απόφασισμένος να θυσιαστεί για να κερδίσει την αιωνιότητα. Ελεύθερος από τις φυλακές και ελεύθερος από τα πάθη πήρε στα χεριά του με θεία δύναμη την εξουσία. Δίδαξε το λόγο του Θεού και στάλαξε βάλσαμο παρηγοριάς. Αντέκρουσε τους αιρετικούς και στην Α' Οικουμενική Σύνοδο. Μα πιο πολύ θαυματούργησε με την άπειρη αγάπη του σήκωνε το ανάστημα του.
Σαν άνεμος αντιστέκεται, και αρπάζει τον πέλεκυ που θα 'πεφτε βαρύς σε τρεις αθώους από τον δήμιο. Είχε την δύναμη να επιβάλλεται, να γράφει και στον Αυτοκράτορα, υποστηρίζοντας και δείχνοντας το δίκιο όταν έπρεπε. Αλλά και άλλους τρεις φυλακισμένους στρατηγούς από τον ίδιο τον αυτοκράτορα στην πόλη που περιμένουν τον θάνατο τους έσωσε.
Συκοφαντημένοι και αυτοί από ανθρώπους φθονερούς. Τα δακρυσμένα μάτια τους δεν έπαυσαν να ζητούν το έλεος Του Θεού. Και πόσους άλλους σαν κι αυτούς δεν είχε σώσει. 0 Μ. Κωνσταντίνος και ο Έπαρχος Αβάδιος βλέπουν την νύχτα τον γέροντα Δεσπότη και ξυπνούν τρομαγμένοι. Με αυστηρό ύφος τους λέγει :«Βγάλτε από τη φυλακή τους τρεις στρατηγούς γιατί είναι συκοφάντημένοι», «Και ποιος είσαι Δέσποτα;» τολμά να ρωτήσει ο Βασιλιάς.«Ο Νικόλαος των Μύρων» είπε ο γέροντας και έφυγε.
Δεν τελειώνουν οι διηγήσεις των θαυμάτων του Αγίου. Από τότε που ταξίδευε στην Παλαιστίνη ο Άγιος Νικόλαος και σταμάτησε με προσευχή την τρικυμία, ως σήμερα έχουν να διηγούνται οι χριστιανοί μας ναυτικοί για τον Άγιο των θαλασσών.
Αυτός είναι ο Άγιος Νικόλας, ο Άγιος Του Θεού τον οποίο τιμούμε και προσκυνούμε. Κανόνα πίστεως τον χαρακτηρίζει η εκκλησία μας, υπόδειγμα και μέτρο της πίστεως μας. Τόσο πράος ο τιμώμενος Άγιος, ο τιμώμενος ιεράρχης, ώστε να είναι: «εικόνα πραότητας» που οφείλουμε να αντιγράφουμε πιστά. Αλλά είναι και διδάσκαλος της εγκράτειας. Ας μιμηθούμε λοιπόν σε όλα αυτά τον μεγάλο αυτό διδάσκαλο της Εκκλησιάς μας και ας τον ακολουθήσουμε ιδιαιτέρως στην ταπεινοφροσύνη με την οποία εκείνος κέρδισε τα υψηλά, τα ουράνια, αιώνια αγαθά.
