Aρχιμανδρίτου ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Καθηγουμένου της Ιεράς
Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, δηλαδή η κίνησις δια την ένωσιν των "εκκλησιών",
όπως διεξάγεται σήμερον, φαίνεται ότι έχει ουμανιστικόν -
ανθρωποκεντρικόν χαρακτήρα και όχι θεολογικόν και πνευματικόν.
Παραμερίζει την Πίστιν (δόγμα) και την Παράδοσιν της Εκκλησίας και
αποβλέπει περισσότερον εις πρακτικούς σκοπούς. Βλέπει την Εκκλησίαν
κυρίως ως ανθρώπινον ίδρυμα, το οποίον ηνωμένον θα δυνηθή να
αντιμετωπίση καλλίτερον τους εχθρούς του. Δι' αυτό δεν λαμβάνονται
σοβαρώς υπ' όψιν αι βασικαί διαφοραί περί την πίστιν και το πνεύμα
των "εκκλησιών", ούτε η ιστορία και η συνείδησις της Εκκλησίας.
Εξ άλλου "δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επιθυμία για
ένωση, ένας εύκολος ενθουσιασμός, που πιστεύει πως μπορεί με την
συναισθηματική του θερμότητα να ρευστοποιήση την πραγματικότητα
και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία. Δημιουργείται ακόμα μία
διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νομίζει πως μπορεί να
συμφιλιώση με αμοιβαίες υποχωρήσεις ωρισμένες δογματικές θέσεις ή
γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες" (π.
Δημήτριος Στανιλοάε). Η εκκλησιολογία, η οποία υπόκειται ως βάσις εις
τον οικουμενισμόν, είναι επίσης λανθασμένη. Δεν αναγνωρίζει την
Ορθόδοξον Εκκλησίαν ως την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν
Εκκλησίαν, αλλ' ως τμήμα ή κλάδον της Καθολικής Εκκλησίας.
Δι' αυτό και πολλοί Ορθόδοξοι βλέπουν εις τον οικουμενισμόν μίαν
εκκλησιολογικήν αίρεσιν χωρίς να σημαίνη ότι αναπαύονται και εις τον
ζωλωτισμόν, ο οποίος αποτελεί επίσης εκκλησιολογικήν παρέκκλησιν.
Οικουμενισμός και ζηλωτισμός δεν εκφράζουν την Ορθοδοξίαν.
Αισθανόμεθα τον οικουμενισμόν ως κάτι που απομακρύνει την ένωσιν
και μάλιστα τόσον όσον φαίνεται να την φέρη πλησίον μας.
Αγαπώμεν τους ετεροδόξους χριστιανούς και δι' αυτό θέλομεν μίαν
πραγματικήν και αγίαν ένωσιν μαζί των. Δεν θέλομεν συνύπαρξιν ή
μίαν ανοχήν ή μίαν ποικιλίαν "πίστεων", διότι αυτό δεν είναι η αγάπη
του Χριστού, ούτε ασφαλής και διαρκής ένωσις εις την Αγίαν Τριάδα.
Θέλομεν να πιστεύωμεν ό,τι κοινωνούμεν και να κοινωνούμεν ό,τι
πιστεύωμεν, τον Θεάνθρωπον Χριστόν, ολόκληρον εις ολόκληρον το Σώμα
Του.
Μόνον ο όλος Θεάνθρωπος ημπορεί να σώση και τον όλον άνθρωπον.
Εν ονόματι αυτού του όλου Θεανθρώπου Χριστού και του όλου Σώματός
Του, της Ορθοδοξίας, δεν δυνάμεθα να διαπραγματευθώμεν "επί ίσοις
όροις" με τους "παραμορφωμένους Χριστούς" των δυτικών,
Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών. Ούτε θέλωμεν να προδώσωμεν τον
άνθρωπον, που αναμένει την σωτηρίαν του από τον όλον Θεάνθρωπον.
Δι' αυτό ημπορούμεν να ομολογήσωμεν, ημπορούμεν και να
αποθάνωμεν, αλλ' όχι να συμβιβασθώμεν.
Ειδικώτερον όσον αφορά εις τον παπισμόν αισθανόμεθα, αυτό που
πάντοτε ησθάνοντο οι Ορθόδοξοι, ότι παραμορφώνει την Αγίαν Τριάδα,
ότι παραμερίζει τον Χριστόν, ότι δεν φανερώνει την Εκκλησίαν ως Εικόνα
της Αγίας Τριάδος, αλλ' ως ανθρωπίνην μονοκρατορίαν, ότι δίδει εις το
Άγιον Πνεύμα διακοσμητικήν μόνον θέσιν. Έτσι ο άνθρωπος δεν
βοηθείται και δεν σώζεται. Ο παπισμός αποτελεί μεγάλην απειλήν δια
την εν Χριστώ ελευθερίαν του ανθρώπου. Η μελέτη αυτή αποτελεί μίαν
διαμαρτυρίαν και μίαν ομολογίαν έναντι των Ορθοδόξων εκείνων που
λησμονούν τα ανωτέρω, βιάζονται να χαρακτηρίσουν τον πάπαν ως
"άγιον" και την ρωμαϊκήν εκκλησίαν ως "αγίαν" χωρίς να σκέπτωνται ότι
με αυτόν τον τρόπον αδικούν περισσότερον από όλους τους δυτικούς, διότι
δεν τους βοηθούν να αντιληφθούν την αυθεντίαν των. Δεν σκέπτωνται
επίσης ότι με όσα λέγουν δεν εκφράζουν την πίστιν και το φρόνημα των
Εκκλησιών, των οποίων προΐστανται. Αλλά και η δικαιολογία ότι όλα
αυτά γίνονται "διπλωματικώς" αποτελεί ήδη μίαν πνευματικήν πτώσιν
εν σχέσει προς την απαίτησιν του Ευαγγελλίου να "αληθεύωμεν εν
αγάπη" (Εφ. δ' 15) και συμβιβασμόν με το κοσμικόν πνεύμα. [...]
Εάν μάλιστα ημείς ως Αγιορείται ομιλήσωμεν διαφορετικά απ' ό,τι
ομίλησε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, οι μη συλλειτουργήσαντες με τους
Λατινόφρονας και θανατωθέντες Αγιορείται, ο όσιος Νικόδημος και οι
λοιποί Πατέρες μας, οι εν ασκήσει και αθλήσει διαλάμψαντες, τούτο θα
είναι Θεού εγκατάλειψις. Και τα οστά μας θα διασκορπισθούν με τα οστά
των ανθρωπαρέσκων. (Ψαλμ. 52,6) Με αυτό το πνεύμα ας ακούσουν και
οι αδελφοί μας την ταπεινήν φωνήν μας.
"Ορθόδοξος Παράδοσις και Παπισμός, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1979"
