ΚΟΣΜΑΣ
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως
Αγαπητοί συμπρεσβύτεροι και αγαπητοί αδελφοί,
«Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή» (Ψαλμ. 117, 24).
Ο ψαλμικός αυτός στίχος είναι προφητικός. Κατά τον Μέγα Αθανάσιο η ημέρα για την οποία μιλάει ο ιερός ψαλμωδός δεν είναι άλλη, παρά η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Καμιά ημέρα δεν είναι τόσο μεγάλη και σπουδαία, τόσο συντελεστική στην ευτυχία και τη χαρά ολοκλήρου του κόσμου, όλης της ανθρωπότητος.
Όλες οι άλλες ημέρες χρόνων και αιώνων, όσο μεγάλες και σημαντικές κι αν είναι, όσο κι αν θεωρούνται ιστορικοί σταθμοί αφορούν ωρισμένους ανθρώπους, αναφέρονται σε γεγονότα των οποίων οι συνέπειες δεν έχουν τόση σημασία και τόση διάρκεια, όσο οι συνέπειες του μυστηρίου της Αναστάσεως.
Όταν μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων ο Θεός μας τους απεμάκρυνε από τον Παράδεισο της Εδέμ και τα χερουβείμ με την φλογίνη ρομφαία έκλεισαν τις πύλες του επιγείου Παραδείσου, ο θάνατος άνοιξε τις δικές του πύλες.
Από τότε ο άνθρωπος ζούσε αφ’ ενός με κόπο, μόχθο και πόνο, αφ’ ετέρου όταν έφευγε από την επίγειο ζωή, πορευόταν προς τη φρίκη, τον τρόμο, το σκοτάδι, τη φθορά, την κατάρα, τον αιώνιο θάνατο, προς τον φοβερό Άδη.
Δόξα τω Θεώ όμως. Ο Πατέρας της αγάπης και του απείρου ελέους «δεν απεστράφη το πλάσμα του εις τέλος, ο εποίησε…» (Μ. Βασίλειος).
«Εξαπέστειλε τον Υιόν Αυτού», ο οποίος «έδωκεν εαυτόν αντάλλαγμα τω θανάτω…» και «κατελθών δια του Σταυρού εις τον Άδην … έλυσε τας οδύνας του θανάτου…» (Μ. Βασίλειος).
Φοβερός καθαιρέτης και εξολοθρευτής του θανάτου έγινε ο εκουσίως παθών Κύριος με τη σταυρική Του θυσία, την εις τον Άδην κάθοδόν Του και την Ανάστασί Του.
Πριν από την σταυρική Του θυσία διεκήρυξε και εβεβαίωσε ότι είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.
Ανέστησε την θυγατέρα του αρχισυναγώγου, τον μονογενή υιό της χήρας στη Ναΐν, αλλά και τον τετραήμερο Λάζαρο λέγοντας: «Εγώ ειμί η Ανάστασις και η ζωή» (Ιω. ια’, 25).
Αυτά τα μεγάλα θαύματα ήταν προανάκρουσμα του μεγίστου και Αιωνίου μυστηρίου και θαύματος της Αναστάσεώς Του, το οποίο έγινε «τη μια των Σαββάτων», την πρώτη Κυριακή.
«Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή» (Ψαλμ. 117, 24).
Ο ψαλμικός αυτός στίχος είναι προφητικός. Κατά τον Μέγα Αθανάσιο η ημέρα για την οποία μιλάει ο ιερός ψαλμωδός δεν είναι άλλη, παρά η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Καμιά ημέρα δεν είναι τόσο μεγάλη και σπουδαία, τόσο συντελεστική στην ευτυχία και τη χαρά ολοκλήρου του κόσμου, όλης της ανθρωπότητος.
Όλες οι άλλες ημέρες χρόνων και αιώνων, όσο μεγάλες και σημαντικές κι αν είναι, όσο κι αν θεωρούνται ιστορικοί σταθμοί αφορούν ωρισμένους ανθρώπους, αναφέρονται σε γεγονότα των οποίων οι συνέπειες δεν έχουν τόση σημασία και τόση διάρκεια, όσο οι συνέπειες του μυστηρίου της Αναστάσεως.
Όταν μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων ο Θεός μας τους απεμάκρυνε από τον Παράδεισο της Εδέμ και τα χερουβείμ με την φλογίνη ρομφαία έκλεισαν τις πύλες του επιγείου Παραδείσου, ο θάνατος άνοιξε τις δικές του πύλες.
Από τότε ο άνθρωπος ζούσε αφ’ ενός με κόπο, μόχθο και πόνο, αφ’ ετέρου όταν έφευγε από την επίγειο ζωή, πορευόταν προς τη φρίκη, τον τρόμο, το σκοτάδι, τη φθορά, την κατάρα, τον αιώνιο θάνατο, προς τον φοβερό Άδη.
Δόξα τω Θεώ όμως. Ο Πατέρας της αγάπης και του απείρου ελέους «δεν απεστράφη το πλάσμα του εις τέλος, ο εποίησε…» (Μ. Βασίλειος).
«Εξαπέστειλε τον Υιόν Αυτού», ο οποίος «έδωκεν εαυτόν αντάλλαγμα τω θανάτω…» και «κατελθών δια του Σταυρού εις τον Άδην … έλυσε τας οδύνας του θανάτου…» (Μ. Βασίλειος).
Φοβερός καθαιρέτης και εξολοθρευτής του θανάτου έγινε ο εκουσίως παθών Κύριος με τη σταυρική Του θυσία, την εις τον Άδην κάθοδόν Του και την Ανάστασί Του.
Πριν από την σταυρική Του θυσία διεκήρυξε και εβεβαίωσε ότι είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.
Ανέστησε την θυγατέρα του αρχισυναγώγου, τον μονογενή υιό της χήρας στη Ναΐν, αλλά και τον τετραήμερο Λάζαρο λέγοντας: «Εγώ ειμί η Ανάστασις και η ζωή» (Ιω. ια’, 25).
Αυτά τα μεγάλα θαύματα ήταν προανάκρουσμα του μεγίστου και Αιωνίου μυστηρίου και θαύματος της Αναστάσεώς Του, το οποίο έγινε «τη μια των Σαββάτων», την πρώτη Κυριακή.
Ο διάβολος και τα απαίσια όργανά του επέπεσαν με μίσος και ορμή επάνω στον Κύριο και τον θανάτωσαν ως άνθρωπο, αφού ο Κύριος το επέτρεψε.
Αλλοίμονο όμως σ αὐτούς. Κάτω από την σάρκα του ενανθρωπίσαντος Χριστού ήταν η Θεότης. Και η σατανική δύναμι συνελήφθηκε, αγκιστρώθηκε, αχρηστεύθηκε.
Έτσι αποδείχθηκε ότι ο Εσταυρωμένος Χριστός, είναι ο Θεός ο αληθινός, τον οποίο δεν μπορούσε να κρατήση αιχμάλωτο ο σκοτεινός Άδης.
Ο Χριστός «ανέστη εκ νεκρών», ενίκησε την αμαρτία, ενίκησε τον θάνατο, συνέτριψε το κράτος του Άδου. Ο Αναστάς έφερε ειρήνη στις ψυχές , ελπίδα, φως.
Τον αποστάτη άνθρωπο με την Άνάστασί του, τον έκαμε φίλο, κληρονόμο της Βασιλείας του Θεού, συγκληρονόμο Χριστού.
Και το όνομα ακόμη του θανάτου δεν είναι πλέον τόσο φοβερό. Γιατί ο θάνατος έγινε και είναι ύπνος. «Ανέστη ο Κύριος και την οικουμένην εαυτώ συνανέστησεν. Αυτός μεν ανέστη, του θανάτου τα δεσμά διαρρήξας» κηρύσσει ο Ιερός Χρυσόστομος.
Ανέστη ο Κύριος και έδωσε την δυνατότητα όλοι οι άνθρωποι να αναστηθούν κατά την μεγάλη και ένδοξο ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του. «Χριστός εγήγερται, εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» βεβαιώνει ο Απ. Παύλος (Α Κορινθ. ιε’, 20). Από την στιγμή που κατέβηκε ο Κύριος στον Άδη και ανέστη, δεν υπάρχει νεκρός στον τάφο αλλά κεκοιμημένος. «Ανέστη Χριστός και ουδείς νεκρός επί μνήματος» (Κατηχ. Λόγος).
Με την Ανάστασί Του, άνοιξε την «κεκλεισμένη θύρα της Εδέμ», άνοιξε την πύλη του Ουράνιου Παραδείσου, για να οδηγηθούν εκεί όλοι, όσοι πιστεύουν και ζουν κατά Χριστόν.
Γι αὐτό μετά την Πεντηκοστή Απόστολοι, Πατέρες, Όσιοι, Μάρτυρες, Νεομάρτυρες, γέροντες, νέοι, νέες περιφρόνησαν τον θάνατο και υπέμειναν πολυώδυνα βάσανα, για να μη χάσουν τον Χριστό, την Ανάστασι, τον γλυκύ Παράδεισο.
Αυτή την νίκη και τον θρίαμβο του Αναστάντος Χριστού μας εορτάζουμε και ζούμε αυτή την λαμπροφόρο Κυριακή. Πως να μην ευφραίνεται η ψυχή μας σήμερα; «Αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή τη ημέρα» λοιπόν.
Να χαρούμε, να πανηγυρίσουμε, να εορτάσουμε ολόψυχα σήμερα. «Εορτάσωμεν την εορτήν ταύτην την μεγίστην και λαμπράν … φαιδρώς και θεοσεβώς» συμβουλεύει ο ιερός Χρυσόστομος. Να την εορτάσουμε με χαρά αλλά και με «θεοειδείς έννοιες» συμπληρώνει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Να την εορτάσουμε με ευγνωμοσύνη. Να την εορτάσουμε με θερμή πίστι.
Με πίστι στην θεότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με πίστι στην Ανάστασή Του. Να στερεώσουμε στην καρδιά μας την πίστι ότι ο Αναστάς Χριστός θα είναι ο αιώνιος νικητής όλων εκείνων που τολμούν σήμερα να τον αμφισβητήσουν, να τον αρνηθούν, να τον πολεμήσουν, να τον συκοφαντήσουν.
Να πιστέψουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνον ο Αναστάς Κύριος μπορεί να μας λυτρώση από την οποιαδήποτε κρίσι που μας ταλαιπωρεί και μας συντρίβει σήμερα.
Να πιστέψουμε στην θεότητά Του, στην παντοδυναμία Του, να Του παραδώσουμε τον εαυτό μας και να ειρηνεύσουμε.
Να την εορτάσουμε με αγάπη στον Χριστό μας, με αγάπη για κάθε συνάνθρωπό μας. Σήμερα «συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει».
Για την αγάπη του Αναστάντος να μη φύγουμε σήμερα από την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Να ζήσουμε την Ανάστασί Του, ζώντας το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Όλοι μαζί αγαπημένοι και ενωμένοι.
Τέλος, να την εορτάσουμε παίρνοντας την σωτήριο απόφασι:
Στην αντισταυρική και χωρίς φως Αναστάσεως εποχή μας, εμείς να θελήσουμε να αρνηθούμε το περιρρέον υλιστικό και αντιχριστιανικό φρόνημα. Να ζούμε ζωή αναστημένη με τον Αναστάντα στην καρδιά μας.
Αγαπητοί,
Εύχομαι, πατρικά, να ζούμε όλοι «χαίροντες και ευφραινόμενοι εν Χριστώ Αναστάντι».
Καλή Ανάστασι!
Μετά πατρικών ευχών
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
+ Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
